Eindelijk, eindelijk. Voor het eerst in negen jaar een goed Corusschaaktoernooi. En hoe goed! De score 6½ uit 9 in 2A (TPR 2272) was voldoende om de groep met een punt voorsprong op mijn naam te schrijven. Het was een sterke groep, waarin alle spelers goed aan elkaar gewaagd waren.

Het hoogtepunt was de laatste ronde, die ik met een halfje voorsprong op twee achtervolgers inging. Zelf speelde ik met zwart tegen één van de twee achtervolgers. Mijn tegenstander moest dus winnen. En hij deed er werkelijk alles aan om te winnen. Het leverde een prachtig gevecht op wat de volle zes uren zou duren. In die zes uren gebeurde van alles: een krankzinnig stukoffer, een moordende aanval, een waanzinnige verdediging, twee keer enorme tijdnood, doorlopende vrijpionnen, opgesloten paarden en torens en een fluwelen eindspel.

Dennis is altijd zeer geïnteresseerd in mijn wel en wee tijdens mijn schaaktoernooien. Via email houd ik hem dan steeds op de hoogte. De verzameling mailtjes heb ik hier voor de gein maar eens op een rij gezet:

Hoe komt het eigenlijk dat ik het toernooi der toernooien nog nooit heb meegemaakt? Kwestie van prioriteiten, nu wil het dat ik in een sabbatical zit en ook tijd neem voor de gezondheid van lichaam en geest. En kijk eens aan, voel me jaren jonger wat dat lichaam betreft en ben vast van plan om mijn eventuele schaaktalent serieus uit te testen. Afgelopen jaar heb ik twee keer een 4-kamp gespeeld en die indeling met tegenstanders van ongeveer gelijk niveau bevalt me wel. Nu dus het echte werk.