Het eerste viertal kreeg zo’n beetje de 4 sterkste tegenstanders van Amersfoort. Het andere viertal mocht tegen de mindere goden. Het eerste viertal speelde frank en vrij de sterren van de hemel. Het andere viertal produceerde de ene grafzet na de andere.

Terwijl Ivo, Niek, Hugo en Enrico elk in hun eigen stijl de perfecte partij afleverden waren Hajo, Tigran, Paul en Herre geen schim van zichzelf. Ik heb dan ook zelden zo’n snelle wedstrijd meegemaakt. Slechts een enkele partij reikte tot de 40 zetten, en ook die was daarna snel beslist. De oplettende lezer denkt nu natuurlijk dat de uitslag 4-4 is geworden. Helaas is dat niet het geval. Ivo speelde dan weliswaar een vlekkeloze, en ook spectaculaire partij, maar hij had dan weer de pech dat zijn tegenstander supergrootmeester Sadler was. En dus moest Ivo uiteindelijk berusten in een remise, waarmee hij Sadler overigens wel persoonlijk uit de top 100 van de wereld kegelde. Welke Caissiaan kan hem dat nazeggen? (dit is geen quiz- maar een retorische vraag)

Conclusie: niemand bij Caissa of Amersfoort kan klagen dat de uitslag van zijn partij onverdiend is geweest. Alleen Hajo misschien, omdat hij na 4 zetten tegen een SMS-van-zijn-liefje-nul opliep, wat maar weer eens aangeeft dat de ware schaker vrijgezel is. Tenslotte de gedetailleerde uitslag. En ook de prachtige partij die Ivo speelde tegen Sadler, met zijn eigen commentaar.