Toen in de vierde KNSB-ronde Wouter Hennink van ASC met zijn dame een paard van Rob Bödicker sloeg, viel me iets vreemds op. Waar haalde Hennink die dame toch vandaan? Niet van het bord zo leek het. Uit zijn mouw misschien? Die dame leek namelijk nergens bij te horen. Ze was een vreemd element. Ze detoneerde – zeg maar. Toen even later Bert Westera zijn stukken na zijn overwinning weer in de beginstand had achtergelaten, zag ik ook daar enige vreemde elementen: een paar van kleur verschoten pionnen. Enigszins verontrust nam ik een kijkje in de hogere regionen. Het eerste speelde tegen Voerendaal. Aan het eerste bord Hans Ree tegen IM Thomas Trella. En ja, ook daar vreemd gekleurde stukken. Arno schaakte met rare torens, de stukken waarmee Robert Kikkert speelde waren gewoon vies. Ook bij de andere borden was het een rommeltje. Aan het eind van de middag zag ik Ton van Nieuwkerk een zwaar bevochten remise maken tegen een 2000+ speler. In meerdere opzichten knap want hij speelde met een kapotte toren en een koning waar een deel vanaf was. Een allegaartje kortom. En dan de borden! Zo te zien waren die lukraak, zonder enig vormgevend verlangen maar wat door elkaar neergezet. Zelfs voorzitter Abe deelde hier in de malaise. Ook bij de klokken was eenvormigheid bepaald niet nagestreefd. Gaan wij zo met gasten om?

Hoe anders ziet het eruit bij Amsterdam West! Klassieke houten Staunton stukken, zachtglanzende borden en gelijksoortige klokken zonder barstjes. Wanneer je daar als deelnemer aan het Best of the West-toernooi komt, voel je je welkom. Misschien ga je er in die omgeving zelfs beter door schaken. Of neem De Raadsheer. Mooie stukken, klokken die bij elkaar passen, alles bewaard in een ordentelijke kast – met bitterballen toe.

Zelfs met de notatieformulieren is het bij ons mis. Men neme een notatieboekje, ratst het uiteen en deponeert het verfomfaaide resultaat naast de borden. Hiero gast! Goed genoeg voor jou!

Tja, hoe zal ik het zeggen. Dit kan toch beter? Dit jaar vieren wij ons 60-jarig bestaan. Is het niet een goed idee om eens wat meer zorg te besteden aan ons materiaal – en aan onze gasten? Iets meer chaosbestrijding. Een centenkwestie kan het niet zijn. Daar zorgt de immer onberispelijk budgetterende Marnix wel voor. Ook is het nog maar de vraag of het een organisatieprobleem is. In zijn algemeenheid lijkt het meer iets te zijn van zorg en toewijding. Zijn dat geen mooie woorden aan het begin van 2016?