Gek is dat toch. Speel je een gemoedelijke wedstrijd tegen het nog gemoedelijker ENPS; gaat nergens meer om, ENPS degradeert toch wel en vindt dat niks erg, het Zesde promoveert of promoveert niet, maar wat zal het, de KNSB-zaterdagen zijn voor de meesten toch geen optie; boeien! — en dan ontploft de boel aan het eind en wordt iedereen opeens bloedje fanatiek om een overwinning die er niet toe doet! Gevolgd door een Salomons-oordeel per telefoon (of was het Twitter) van een gewaardeerd SGA-monument.

Hoe kon het zover komen? Ik moet zeggen dat ik na een uurtje of twee spelen rekende op mimimaal een 7-1 overwinning. Weliswaar had Marc in de opening ongeveer 10 aperte missers begaan en stond hij zo verloren dat de tegenstanders een serie van naar schatting 11 blunders nodig had om de stelling niet te winnen, maar daar stond tegenover dat we op alle andere borden zeer goed tot gewonnen stonden. Behalve bij Aldo, maar dat zag ik ondanks de stelling zonnig in; en ook Marc gaf ik nog kansen, op klok en karakter.

De beginfase werd overigens begeleid door indringende teksten die uit het niets leken op te borrelen, een hoogverheven discussie uit de pure ether vulde de Pastorie van de Vredeskerk. Het leek een bijbelclub — “Jubel om het Leven” heetten ze wellicht, of “Huisvrouwen in de Here” –, die stilstond bij wat het betekende als je van Jezus Hield. Of waren het wel mensen, het religieuze gebrom leek uit alle muren van het gebouw te komen, gestolde Vreugde, hemels en ijl. Wellicht dat sommigen deze ondertoon als storend hebben ervaren, maar mij inspireerde het enorm.

Ik won snel. Mijn tegenstander Kees Bakker ging in de fout in een stelling die ik toevallig kende, verloor een pion en liet zich ook nog mat zetten. En dat alles in de eerste minuut! Onze vaste vooruitspeler Nirav won nog sneller, van Ben de Leur, maar dat was, u begrijpt het, omdat hij een week eerder aan zijn partij was begonnen. 2-0.

Daarna duurde het lang voordat er nog partijen werden beslist. Wilbert stond een gezonde pion voor, Jos huizenhoog gewonnen, Aldo stond wat minder, Marc nog steeds verloren (maar de tegenstander had al vele directe winsten gemist, dus de hoop groeide), Ridens nagenoeg gewonnen en Ferdinand zeer goed. Ik daag u uit om op grond van deze beoordelingen, de uiteindelijke uitslagen te voorspellen! Nee, niet spieken! En ook niet alle verwachte uitslagen omdraaien — hoewel, dan kom je een heel eind.

Wilbert wikkelde tegen Bas Jonkers soepel af naar een gewonnen eindspel; dat hij snel remise liet lopen. Aldo’s tegenstander, de sympathieke Bert Wijgchel liet de druk lopen, verzwakte zijn stelling, ruilde ten onrechte dames, en stond opeens verloren. Aldo maakte nog een foutje die een pion kostte, maar schoof betrekkelijk rustig naar de winst – hoewel ik nog even schrok omdat hij rustig nadacht met maar 1 minuut op de klok. Ik was daarbij vergeten dat Aldo expert is in de Bosboom-matzet-strategie met dame tegen koning; dat kan hij binnen 10 seconden. 3,5 – 0,5.

Dezelfde Bert dwong mij overigens na afloop zo ongeveer om dit verslag te schrijven. Dat had iets met vrachtwagenschauffeurs te maken, begreep ik. Het is ook goed zo, u Caïssanen hebt er recht op van ons Geliefde Zesde te vernemen. Zeker nu de redactie van het clubblad een polemiek aan het instigeren is tussen ons, het Sympathieke Zevende en het Verdoemde Vijfde. Waarover later ongetwijfeld meer. U hebt al niets gehoord over onze overwinning tegen de oude mannen van Tal 2, dus het werd weer tijd.

Op dat moment gaven zowel Ferdinand als Ridens een vol stuk weg. Ferdinand (tegen Ron Heeneman) naar eigen zeggen omdat hij va banque was gaan spelen toen ik hem had gezegd dat remise genoeg was (?!), en Ridens waarschijnlijk omdat zijn tegenstander Amédée Souquet met nogal wat stellingsgeluk was blijven staan, en hij ijzer met handen was gaan breken. 3,5-2,5.

Tijd voor de illegale zetten! Ik moet zeggen dat ik de rust waarmee Jos zijn tegenstander aan het wegtikken was, bewonderde. Hup, daar zette hij zijn koning in een aftrekschaak, a tempo en het won nog ook op het eerste gezicht! Een kleine nuance op deze serene rust bleek overigens gepast toen tegenstander inderdaad schaak gaf, en Jos zonder een spier te vertrekken het schaak in het geheel niet ophief, maar een paard sloeg! Nu moet u weten dat de wedstrijdleider voor de start van de wedstrijd had verteld dat hij net die middag zijn wedstrijdleiders-insigne had gehaald, maar het moet gezegd, hij deed het zoals het hoort, tegenstander Marc Hecker 2 minuten erbij. Doorspelen dus, en Jos, nu iets minder sereen, miste nog vele winsten. 4-3.

Dat gaf de hoofdrol aan Marc — door de tegenstanders aangeduid als Boudewijn Büch, en niet geheel ten onrechte, hoewel Marc aangaf dat  de gelijkenis toch echt groter was toen de betreurde schrijver nog leefde. Marc nu, speelde deze hoofdrol met verve, met tegenstander Erik van Rijkom in een even schitterende bijrol. Wat was er gebeurd? Inderdaad, Erik had vele, vele directe winsten gemist, de gewenste serie van 11 was zo zelfs bereikt; en Marc blunderde opnieuw (Pd4 ipv Pd7, gevolgd door Kc8 ipv opnieuw Pd7, waarom toch?). Veel beter werd het daarna niet, maar wel spannend, en de klok ging meespelen. Marc verloor nu al zijn stukken, op een paard na. Erik nu, met nog 2 seconden op de klok, winst verkeken dus, gooide soepel een loper op 4 velden tegelijk. Marc claimde, maar op de ouderwetse manier door de klok in te drukken. Mag niet! En volgens sommige ENPS-ers reden om Erik er 2 minuten bij te geven – met winst tet gevolg.

En dan is het nu tijd voor een mea culpa! Want ik ging me ermee bemoeien, en niet op de meest fijnzinnige manier. Wat een opgewonden standje zeg, Ola Toivonen is er niets bij! Waarvoor hierbij alsnog mijn excuses aan mijn teamgenoten en zeker aan ENPS en de referee. Het leek mij blijkbaar belangrijk om op hoge toon te melden dat de scheidsrechter te ver weg zou hebben gestaan, dat de Zet van Van Rijkom (zoals dit in de spelregelboekjes terecht zal komen) “illegaal” zou zijn, dat men moreel gezien toch geen voordeel mocht hebben van illegale zetten, enzovoort enzovoort. Misschien effectief, en in het heetst van de strijd, maar op een toon, nou ja zeg, en waar hebben we het nu eigenlijk over, een promotie die ons niet bovenmatig interesseert, en nog tegen zo’n fijne tegenstander. Bah, meneer Spaan, dimmen volgende keer! En dan heb ik het nog niet eens over de elleboogstoot die ik in de verwarring uitdeelde aan voornoemde Bert! Ola eat your heart out!

Na enige tijd leek het mij verstandig om mij terug te trekken en de afwikkeling van de situatie over te laten aan meer verstandige mensen zoals Wilbert en de als supporter aanwezige Robert Jan. Want een malle situatie was het wel! Ik kan niet zeggen dat ik de sympathieke neo-arbiter kon verwijten dat hij hier geen pasklaar antwoord op had. De oplossing die de wijze mannen uitdokterden was het bellen van Gerie Opgenhaffen. En Gerie zei: “Oei!”. En toen zei hij: “Remise!”. Want wijs en ervaren is hij wel. 4,5-3,5, en door het verlies van de oude mannen van Tal 1 en dier verwachte verdere ineenstorting, is de promotie wat mij betreft zo goed als binnen! En nu maar hopen dat het Vijfde zich niet per ongeluk handhaaft.

Na afloop bekeken wij nog aandachtig de foto-serie aan de muur tegenover het keukentje. Het bijbelclubje op zijn jaarlijkse reis naar Lourdes. Gesterkt fietsten wij de nacht in.