Huib en ik zijn teamgenoten geweest en hebben intern een flink aantal keren de degens gekruist. Wij waren aan elkaar gewaagd en ik heb goede herinneringen aan die spannende potjes. Huib is ook een paar jaar jeugdtrainer geweest, dus hij was fijn actief in de vereniging.
Huib was een man van het water. Op de een of andere manier was hem dat aan te zien. Ik wist dat hij, als hij dienst had, op de brug stond van de voetgangerspont achter het Centraal Station. Zijn raam daarboven was geblindeerd, maar ik zwaaide altijd even voor de zekerheid. Dat had zijn effect want op een keer verraste hij me door naar beneden te komen om me te begroeten.
R.I.P Huib. Ik heb me voorgenomen om te blijven zwaaien als ik het pontje oploop.