Maar ook dat lukte niet helemaal, en dat nog wel vanwege een valsspeler…

Drie weken schuiven met de stukken te Dieren, vooral, uiteraard, met de paarden en in de eerste week was met mij als enige Caissiër Frans de Vreeze aanwezig; zelf werd ik tweede in mijn afdeling, Frans speelde een minder geslaagd toernooi in vergelijking met vorig jaar.

Edoch: in de tweede week voegde zich mede-Caissiër Dimitri Reinderman bij ons als de potentiële kanshebber van het open kampioenschap van de Lage Landen; het begon goed, maar dit jaar speelde Dimitri een ietwat ogenschijnlijk minder toernooi. Gelukkig bleef hij nog steeds wel zitting nemen in de eerste bordenrij, maar door onbekende oorzaken verdwaalde hij in de laatste ronde aan de geheel andere zijde dan we van hem gewend zijn.

Ook Frans had een mindere periode zoals uit de uitslag valt op te maken, dit in tegenstelling tot de vermaarde en de dit keer nagenoeg nietsontziende Manuel Bosboom.

De inmiddels Nestor van de kopgroep verwees menig jong talent terug naar de schaakschoolbankjes, inclusief de Nederlands kampioen Lucas van Foreest die overigens zijn verlies uiterst sportief in ontvangst nam.

Het werd mij vergund om bij de aanvang van de partij nog een leuk plaatje te schieten. De toen nog nietsvermoedende Lucas was er kennelijk niet op voorbereid dat Manuel een geheel andere opening begon te spelen dan wat er van hem verwacht werd. Trouwens, wie op zoek gaat naar de slotstelling van die partij ontwaart een waarlijk verbijsterende  schaakstellingsschoonheid met een schitterend door een dame gepende dame.

Trouwens, met betrekking tot Caissa: ook Kees Sterrenburg nam een weekje deel aan de zeskamp en gezien de uitslag vermoed ik dat zijn rating iets is gedaald; wellicht tot rond zijn geboortejaar. Maar Kees bleef er,  zoals op de foto te zien is, goedlachs onder.

En ome Willem, schrijver dezes dan?

Dit jaar speelde ik een niet onverdienstelijk seniorentoernooi met één verlies en één remise en drie overwinningen. Tijdens het open C-toernooi speelde ik ook de kortste partij tegen een dertienjarig aanstormend jeugdtalent; iemand maakte er een plaatje van en te zien is dat hier vermoedelijk de zwaarste tegen de lichtste deelnemer van dit toernooi de schaakdegens tegen elkaar kruisten.

Uiteindelijk stond ik er na zeven van de negen rondes niet eens zo slecht voor; ik dacht welheus de eer van Caissa nog te redden, toen ik daags na de achtste ronde op de ranglijst zag dat acht spelers opeens een punt extra hadden ontvangen waardoor ikzelf meteen een zestal plaatsen zakte.

Bij het begin van de achtste ronde zat hij nog naast me: de valsspeler; zelf had ik nog niet tegen hem gespeeld…

Het was de diverse tegenstanders van deze speler al opgevallen dat, wanneer hij zelf aan zet was, hij steeds “zo nodig moest”, als u begrijpt wat ik bedoel.

Teruggekomen deed hij steeds een voortreffelijke zet waardoor hij overwinning op overwinning boekte. Echter; door ingrijpen van de arbitrage (hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen, is mij ontgaan) werd de onverlaat tot een bekentenis gedwongen en moest het toernooi verlaten. Met een “lijntje” naar iemand of met de kennis van een computer via moderne mediamiddelen ontving hij de meest geschikte zetten; je moet maar durven.

Daarbij vernam ik nog dat de valsspeler als zodanig is aangemeld bij, onder meer, de KNSB; wat de consequenties daarvan zijn is mij onbekend, maar fraai zal het, voor hem, niet zijn.

Vandaar dat, na zijn verwijdering, al zijn tegenstanders er een punt bij ontvingen waardoor ik wat minder fortuinlijk op de ranglijst te zien ben. Niet getreurd;  ik ontving nog een prijsje voor bewezen diensten zodat het voor mij deze drie weken schaak niet geheel onverdienstelijk zijn verlopen. Wellicht heb ik op deze wijze Caissa een kleine dienst bewezen.

Tot zover mijn bevindingen op drie weken schaken te Dieren met de verwachting dat ik ons bestuurslid Wim S. hiermede tegemoet ben gekomen.

Aldus schreef ome Willem G.