Op 12 december speelden we thuis tegen het op papier veel sterkere LSG 3. Ik kan er wel ingewikkeld over doen, maar het vijfde werd eigenlijk gewoon opgerold. Er was een mooie remise van invaller Cees van den Berg. Ton van Nieuwkerk bleef stoïcijns onder de druk van zijn tegenstander en kon na 5 uur spelen het halve punt noteren. Reuzendoder Lance scoorde zijn vierde punt op rij, na alweer een zeer interessante partij. Maar aan de andere borden kwamen we er niet aan te pas. Angelo zag het echte gevaar in zijn stelling niet. Olaf stond snel materiaal voor, maar werd een beetje gek gespeeld. Marc kwam er ook niet echt aan te pas. Bij Wim leek het nog wat, maar dat was alleen maar schijn. En ook ik had een dikke vette nul verdiend. Ware het niet dat mijn tegenstander overmoedig leek te worden (een bekend verschijnsel waar ik zelf maar al te vaak last van heb)en zich zomaar uit het niets mat liet zetten. 5-3 voor LSG 3. Snel vergeten die wedstrijd dacht ik, maar ik moest toch zo af en toe aan Dennis Breuker denken (zie een eerder verslag) Zou een duidelijk ratingoverwicht, dan toch automatisch in de uitslag zichtbaar worden? Ik was er niet gerust op en besloot voor de vijfde wedstrijd een aangepaste opstelling te maken.

Op 9 januari gingen we op bezoek bij de ongeslagen koploper in onze klasse, de Westlandse Schaakcombinatie. Dat team had juist gewonnen van LSG 3 waar wij zo door waren opgeknoopt.  Mijn inschatting was dat we de punten in het middenrif moesten kunnen pakken. Dus verplaatste ik onze sterkste spelers naar wat lagere borden. Mijzelf promoveerde ik naar bord 1. Niet omdat ik daar hoor, geenszins, maar dat hoorde bij de tactiek.

Marc speelde vrij snel remise. Prima dacht ik, het eerste halfje is binnen. Wim speelde de tweede remise. Prima dacht ik. Dat is alvast een punt. Lance stond goed. Ton stond goed. Angelo stond goed. Olaf ook (dacht ik). Jos zou wel remise spelen. Alleen ik stond slechter. Maar dat was ingecalculeerd.  Lance won ook zijn vijfde partij en is met 5 uit 5 de absolute topscoorder in onze klasse. Misschien wel in de hele KNSB. Olaf verloor, hij bleek toch veel minder goed te staan dan ik dacht. Ton won een mooie aanvalspartij. En Angelo speelde zijn gewonnen stelling heel gedecideerd uit. Jos remiseerde inderdaad. Alleen ik was nog bezig. We hadden de twee matchpunten al binnen en ik dacht- de kansen waren inmiddels gekeerd- ook het volle punt te kunnen pakken. Dat was erg overmoedig, een tikje onnozel zelfs. Ik had op remise moeten aansturen, wat heel eenvoudig was, maar verloor. Maar het mocht de pret niet drukken. We hadden alweer een veel sterker team verslagen. Inmiddels hebben we 6 matchpunten en 21 bordpunten. Ter vergelijking: vorig jaar hadden we na 5 wedstrijden 2 matchpunten en 18 bordpunten. Maar er wachten ons nog zware wedstrijden.

PS was die opstelling nu zo doorslaggevend? Ik denk het niet, want onze eerste bord speler (Angelo) speelde op bord 4 tegen hun sterkste speler. Het had dus weinig uit gemaakt, maar als teamcaptain wil je af en toe dat het ook een beetje aan jou ligt als je team wint.