Lang had ik me verheugd op de Tienkamp. Vorig jaar was het werk een spelbreker gebleken, dit jaar moest het er echt van komen. Toch waren er ook twijfels. “Zin erin” was er in ruime mate, twijfel omdat ik het druk heb met van alles en nog wat evenzo. Toen ik de eerste dag op weg was overviel me de vraag wat ik eigenlijk ging doen. Urenlang achter het bord gaan zitten om 1 partij te spelen, terwijl er zoveel nuttige, zinvolle en ook noodzakelijke alternatieven waren.

In de eerste partij trapte ik in een val waar ik al eerder in gestonken was. Siciliaans, met wit speel ik Pa4, zwart reageert met Dh4 schaak en wint het paard na eerder zijn eigen paard geofferd te hebben, maar wel ten koste van 2 pionnen. Ik sta gelijk verloren, weet het nog redelijk recht te breien en bega opnieuw een stap 3-blunder. In de 2e partij heb ik een kwaliteit, ik weet wat ik niet mag spelen en onder redelijke tijdsdruk doe ik het toch. STUPIDE…….0-2. In de 3e pot speel ik ongecontroleerd, toch klopt mijn plan en had ik het doorgezet, dan was ik in een winnende stelling beland. Nu werd het de derde 0.

En toen was ik graag gestopt. Ik had dat in een Zwitsers toernooi zeker ook gedaan, dat mag best eens. Maar in zo’n tienkamp heb je ook verplichtingen naar je toekomstige tegenstanders, dus bleef ik en hoopte ik op de ommekeer. En die kwam natuurlijk niet, dat gaat meestal niet zo soepel, eerdere mindere ervaringen sleep ik gemakkelijk nog een tijdje mee….. Om kort te sluiten, het werd helemaal niets. Soms wel hoor, hele mooie stellingen gehad, te winnen eindspelen gekend, periodes van grote helderheid genoten, maar uiteindelijk : 1,5 uit 9, dramatisch. Ik was al 100 punten kwijt, dit worden er weer 100 als het zo doorgaat.

Wat speelde? Het onvermogen zolang aaneengesloten geconcentreerd te blijven. Vormcrisis. Zeer onregelmatig werk dat voor een stabiele toernooiprestatie toch geen goede basis lijkt te zijn. Toenemende onzekerheid. Alleen maar wat internetgevluggerd en geen studie, dat is dus niet bevorderlijk. De duidelijke keuze om de jeugdafdeling goed op weg te helpen heeft momenteel de eerste prioriteit, voorwaarden creëren voor de jeugd om wel goed te kunnen worden. Los van het schaakplezier, want dat is natuurlijk het eerste uitgangspunt. Daardoor ook ben ik aan mijn eigen schaakonderhoud niet toegekomen en dat lijkt toch de eerste voorwaarde te zijn om enig niveau zelfs maar te kunnen handhaven……….Angst om te winnen, tsja, als ik maar dacht aan de kans in tijdnood te komen, blunderde ik weer.

Ik zat wat geïsoleerd op het podium, de reeks nederlagen weerhield me zelfs de sociale kant te zoeken: het werd komen en gaan, geen biertje gedronken, de Zon van binnen niet gezien. Schande!

……………………onder de 1600-grens te zakken is een boze droom en die wordt werkelijkheid, dat schreeuwt om verandering. De eer moet gewroken worden!