Friendly Fire

of

Hoe Caïssa XII en Caïssa XIII elkaar vriendschappelijk onder vuur namen.

 

Friendly Fire is an attack by a military force on a friendly force while attempting to attack the enemy, either by misidentifying the target as hostile, or due to errors or inaccuracy. Such attacks often cause injury and death.

 

Als ik het wedstrijdformulier van de schaakbond groot-Amsterdam van 10 februari 2015 lees, valt mij het volgende op.

Geheel volgens de statuten van de schaakbond valt deze wedstrijd onder het extern treffen van de schaakverenigingen van de Schaakbond Groot-Amsterdam. Echter het bijzondere aan deze externe wedstrijd is dat – zoals letterlijk op het formulier gedrukt staat, goedgekeurd bij Koninklijk Besluit d.d. 17 april 1973, nr. 56 – dat de ontvangende vereniging Caïssa XII de bezoekende vereniging Caïssa XIII ontvangt, hetgeen wil zeggen dat Caïssa XII thuis speelt en Caïssa XIII uit speelt.

Maar in dit geval – en dat is opvallend – speelt Caïssa XIII óók thuis! Twee schaakteams die extern tegen elkaar spelen spelen allebei thuis. Dat kan niet anders dan een paradoxale wedstrijd worden.

Een ‘Friendly Firely Encounter.

 

Caïssa XII                             Caïssa XIII

1. Jaap van Velzen 0 – 1    Karol Lesman
2. Dick van Dam ½ – ½  Maurice Aué
3. Marcel Roelofs 0 – 1    Wim Wijnveen
4. André Timmer 1 –  0    Jeanne Potters
5. Debby Nieberg 1 – 0     Jan v.d. Pouw
6. Anneke W. 1 – 0    Pold Gomperts
7. Writser Cleveringa 1 – 0 Tjerk Hoek
8. Roel Polak 0 – 1    Mirjam Klijnkramer

 

 

 

Ik ben de correspondent van het XIIe regiment die vanuit zijn tent deze Caïssa XII/ XIII schaakwedstrijd als oorlogsverslaggeving beziet.

 

Wat heeft zich afgespeeld op die 10^e februari op de slagvelden in de loopgraaf ‘Huize Lydia’ aan het Roelof Hartplein. En hoe verhouden zich de vriendschappen na de strijd tussen de Caïssianen van het XIIe en het XIIIe regiment na dit ‘friendly fire? ’

 

Friendly Fire zou in Caïssiaanse termen kunnen betekenen dat alle munitie van beide partijen van pion tot en met de koning op elkaar gericht staat, dat de vriendschappelijke soldaten achter de borden gaan zitten om elkaar op vriendschappelijke wijze als vijanden te vernietigen of als vriendschappelijk overwinnaar tevoorschijn te komen. Dat oude rekeningen vereffend kunnen worden, vriendschappen uit elkaar gescheurd kunnen worden of vakantieplannen worden uitgewist door verlies, maar dat alles valt weer onder collateral damage.

 

Laat ons de schaakslagvelden nader bekijken.

Als goed gebruik en getuigend van leiderschap streden beide captains mee in de voorste gelederen van de strijd. Zowel kapitein Lesman als kapitein Wiggelendam versloegen hun tegenstanders.

Jaap van Velzen gaf met wit tegen kapitein Karol Lesman op. Jaap dacht slim te zijn en tot op het laatst te wachten met rokeren, en te gaan rennen met de h-pion. Maar kapitein Lesman met twee vervaarlijke lopers achter de linies liet zich niet intimideren en [citaat van van Velzen:] ‘wist na tweeënhalf uur zwoegen ongegeneerd bezit te nemen van zijn territorium tegelijk met de in beslag name van een belangrijke officier (generaal-majoor van der toren) en wat  vazalpionnetjes, waardoor 2 verbonden brutaaltjes van hem de achterlijn wisten te bereiken en uiteindelijk op  8^e  tot big-brass werden gepromoveerd, waardoor een slachtpartij dreigde. Een soort Oekraïne-achtige situatie.’

Om niet totaal gehavend van het front thuis te komen heeft hij zich toen overgegeven.

De andere kapitein, Anneke genaamd, had soldaat Pold Gomperts tegenover zich. Met vier pionnen op de koningsvleugels richtte ze haar munitie op de dichtgemetselde stelling van Pold. De vier pionnen sloegen gaten in de bres en met twee wilde paarden en een stuk extra wist ze haar tegenstander op de knieën te krijgen.

In een aangenaam onder onsje zoals tussen clubgenoten betaamd sloten Dick van Dam en Maurice Aué elkaar warm in de armen met een remise.

Aan het derde bord met wit speelde Marcel Roelofs tegen de heer Wim Wijnveen. Marcel, de vrolijk besnorde Frans van het XIIe, speelde overeenkomstig zijn joyeus Frans gemoed de Franse opening. Dat had ie beter niet kunnen doen. In de opening raakte hij al een pion kwijt en na een bordkatonnen koningsaanval raakte hij nog een pion kwijt. Beiden gingen hetzelfde eindspel in alleen de ene had twee pionnen meer dan de ander. 0-1.

Aan boord 4 streed André Timmer tegen onze diva Jeanne Potter. Daar deze strijd zich in het duister van mijn ooghoeken afspeelde, zag ik slechts in een flits dat de diva geen stuk meer op het bord had om zich te verdedigen tegen de munitie van André Timmer en zo eindigde deze partij in een verlies voor de diva. Jammer. 0-1.

Twee collega’s die de jeugd trainen op dinsdag zaten ineens tegenover elkaar op het slagveld van de twee regimenten. Deborah van het twaalfde regiment en Jan van der Pouw van het dertiende regiment. Het was een strijd van man tegen vrouw waarin de vrouw net iets meer raffinement en verborgen valkuilen wist op te werpen dan de man en zodoende de winst in haar schoot kon koesteren.

Omdat het sneeuwde en Writser een week vooruit moest spelen tegen Tjerk vond hij het toepasselijk om met het Scandinavisch te antwoorden. Een rustige opening waarbij wit meestal een licht voordeel heeft. Edoch, voorwaar, nochtans offert Writser een zwarte pion. Tjerk van slag met een pion extra overziet een combinatie en geeft een stuk weg. Toen begon de Scandinavische sneeuw te smelten en op zet drieëntwintig was het een en al gladheid bij Tjerk voor de deur en zette Writser met dame en toren mat.

De correspondent speelde met wit vanuit zijn tent tegen de invallende Florence Nightingale Mirjam Klijnkramer. Hij kreeg op de tweede zet een voor hem onbekend antwoord op zijn e2-e4 opening. Hij had gedacht een van de twee beroemde Zuid-Europese openingen te kunnen spelen. Speelt ze d6!

De grote vraag was: moest de correspondent vanuit zijn tent opgeven of doorspelen?

Met gebogen hoofd en gekromde schouders, gelijk een teneergeslagen Jan Hein Donner, sleepte zijn rechterarm zich zet na zet tot en met de 39^e zet door de partij heen waarna hij zich oprichtte en Mirjam de overwinning gunde.

Tenslotte heb ik alle zestien Caïssianen gevraagd in hoeverre hun wederzijdse vriendschappen hadden geleden onder dit Friendly Fire maar heel verrassend gold voor alle zestien dat de onderlinge banden en verstandhoudingen zich juist hadden verdiept en dat zij graag meer van dit type externe wedstrijden graag zouden willen spelen onder de glanzende leiding van arbiter Lith.

 

Roel Polak, Amsterdam, 6 maart 2015.