Nadat we op de plaats van bestemming waren aangekomen en de teamstrategie en ‑opstelling hadden doorgesproken in een (naar wij hoopten) inspirerend soort achterafbibliotheekje, werd ik als teamcaptain door de wedstrijdleider van MSK ontvangen met de woorden: ‘Goh, er zitten maar liefst drie vrouwen in jullie team. In ons team zit ook een vrouw. Een wedstrijd met vier vrouwen, dat is toch wel heel bijzonder, hoor. Een unicum.’ Alsof we een stelletje dodo’s waren. Fijn. De toon was gezet. Laten we maar gaan schaken.

Onder zijn strikte leiding begonnen we keurig op tijd en alle acht partijen mondden vervolgens uit in een vrij langdurige strijd. Ook ik heb lang achter het bord gezeten en heb daardoor niet echt veel van de andere partijen meegekregen. Dit is dus een beetje een verslag uit de losse pols. Alle aanvullingen van teamgenoten zijn welkom.

Mirjam, aan bord 7, was als eerste klaar en wist haar partij te bezegelen met een remise.

Toen werd het even een beetje zoiets als ‘remise zien, is remise aanbieden’ en volgden er nog twee remises: Gerard aan bord 2 en Anneke aan bord 5. Die laatste remise kwam, aldus Anneke, vooral tot stand vanwege tijdnood en niet zozeer vanwege de stelling. Gelukkig nam haar tegenstander het aanbod aan.

Jaap (bord 1) stond vrij goed en had een solide stelling op het bord weten te zetten, maar door wat gemiste kansen kon hij de partij helaas niet tot een goed einde brengen. Ook Roel aan bord 8 maakte naar eigen zeggen een fout en moest het hoofd buigen.

Ik zelf was aan bord 3 in een soort persoonlijke vendetta verwikkeld geraakt. Ik kwam tegenover een tegenstander te zitten die vond dat hij nog een appeltje met mij te schillen had, omdat ik twee jaar geleden een keer van hem had gewonnen. Dat zat hem nog steeds dwars en hij was zwaar uit op revanche… Prima, maar jammer genoeg voor hem kreeg hij met zijn zwarte (soort van) orang-oetanopening een nogal bizarre stelling waar ik doorheen wist te prikken. Ook deze keer was het punt dus voor mij.

Intussen was André aan bord 4 terechtgekomen in een pionneneindspel waarin hij zijn kansen fraai wist te benutten. Zijn tegenstander kwam er niet meer uit en gaf uiteindelijk op.

Bij een gelijke stand (3½ – 3½) was er toen nog één partij bezig: die van Jan aan bord 6. Helaas stond Jan in die beslissende partij qua materiaal achter en was zijn stelling ook ietwat penibel te noemen. Hij heeft nog wat vergeefse pogingen gedaan om het tij te keren, maar dat mocht niet meer baten.

En zo eindigde de strijd met één punt verschil in het voordeel van MSK.

C12 sluit 2015 daarom af met een pas op de plaats onder in het klassement. Gelukkig wordt het team gekenmerkt door een flinke dosis relativeringsvermogen (ach, wat is nou één puntje meer of minder; lager dan onderaan in de vierde klasse kunnen we toch niet komen) en treden we elke teamwedstrijd goed gehumeurd, vrolijk en vol optimisme tegemoet. Dat is de ware kracht van C12 en die is niet in cijfers of ranglijsten uit te drukken.