Olaf (Ephraïm) en Jos (van Ommeren) hadden het zwaar ditmaal op de topborden, ook omdat hun tegenstanders 2150+ hadden: 2-2. Martijn (Miedema) is een speler die gewoonlijk complexe stellingen op het bord krijgt, maar als de engines zijn partij van vandaag berekenen, dan zullen ook Fritz en consorten in slaap vallen. De marge zal nooit meer dan 0.05 zijn geweest. Zelden zo’n gelijkmatige partij meegemaakt. Wim (Nijenhuis) had een ouderwetse, van hem bekende hotseknots-partij. Met andere woorden: hij had moeten winnen, maar liet dat na: 3-3. En zo komen we uit bij René en Ton die langzamerhand een abonnement hebben genomen op “lekker lang doorgaan”. Iedereen beet op zijn nagels, blikken over en weer, maar zij bleven relatief kalm. Het kon lang nog alle kanten uit totdat Renés tegenstander een bok schoot en dat met opvallend kinderlijk vertoon ventileerde. We hoorden ergens tegen een deur trappen, maar René pakte simpel het punt. Ton had inmiddels met trefzeker spel alle angels uit het spel getrokken en stond wat beter, maar het was niet voldoende voor de winst. Eindscore 3,5-4,5. Terug in de auto probeerde ik als captain op gedistingeerde wijze Ton te wijzen op zijn problematisch tijdmanagement. Paarlen voor de zwijnen, want zijn stelling dat hij nooit en te nimmer onder de minuut zou duiken, snoerde mij de mond. Ik probeerde nog te counteren met:”ja, maar dat is echt niet voldoende als je al na 6 zetten nog maar één minuut over hebt”, maar die reposte werd met een bulderende lach van Ton de vergetelheid in geschoten.