Paul van der Sterren speelde helaas voorlopig zijn laatste partij voor Caïssa. Bij zijn rentree vier jaar geleden voelde hij nog een prettige spanning, maar in de jaren daarna veranderde de spanning in stress die steeds meer als onprettig werd ervaren. Met een gevoel van opluchting neemt hij nu afscheid. Laten we hopen dat het een voorlopig afscheid is want hij blijft gelukkig nog wel verbonden aan Caïssa. Tegen Hugo ten Hertog speelde hij een korte, scherpe partij van 19 zetten.

Arno Bezemer speelde remise tegen Xander Wemmers en werd zo met 6 uit 9 en een TPR van 2405 de topscorer van het eerste. Na een afwezigheid van enkele ronden scoorde Robert Kikkert een punt en sloot het seizoen af zonder een verliespartij. Met nog twee punten van Michael Wunnink en Ivo Timmermans werd het gelijkspel bereikt. Na afloop werd teamleider Marnix Godding bedankt voor zijn inspanningen.

Het tweede

Na de winst tegen de Groninger Combinatie 3 besloot het tweede het seizoen met een nipte overwinning op Laurierboom-Gambiet. Het werd 4,5 – 3,5. Daarmee eindigde het op de derde plaats. Alje Hovenga was de sterke man van dit team. Hij speelde tegen Babak Tondivar een manoeuvreerpartij die in remise eindigde. Daarmee bereikte hij een score van 8 uit 9 met een TPR van 2509! De hoogste score in klasse 2B. Ook in het tweede schaakte iemand voorlopig voor het laatst: Harmen van den Berg vertrekt voor enige tijd naar het buitenland. Een gevoelig verlies voor het tweede want ook Harmen kwam voor in de lijst van topscorers. Na zijn overwinning op Mark Kremer kwam hij op 6 uit 9 en een TPR van 2228. Juan de Roda Husman, Enrico Vroombout en Paul Janse zorgden voor de verdere punten die de overwinning bracht. Paul liet zien hoe je in het verre eindspel met weinig materiaal steeds de druk op de ketel moet houden totdat een klein voordeel in winst kan worden omgezet.

Het derde

Lang zag het ernaar uit dat het derde kampioen van klasse 2A zou worden. Een fikse nederlaag tegen de Groninger Combinatie 2 in de voorlaatste ronde gooide echter roet in het eten. Tegen Utrecht werd nu een gemakkelijke overwinning geboekt, mede omdat de twee topborden bij Utrecht 2 onbezet bleven. Jos ten Hacken werd met 6,5 uit 9 en een TPR van 2241 de topscorer van dit team. Pieter Melford kon hem met 6 uit 9 nog enigszins volgen.

Het vierde

Bij gebrek aan een echte kampioen, zullen we het vierde maar tot kampioen van de regelmaat uitroepen. Met 9 uit 9 eindigde het team op de vijfde plaats. Het hoofdstedelijk treffen tegen Amsterdam West eindigde in een 5 – 3 overwinning. Teamleider Rob Bödicker beet helaas tegen Frans Schoffelmeer in het zand zodat hij op 5 uit 9 bleef staan. Evert Jan Straat won zijn partij tegen Wim Helmers en werd zo met een score van 5,5 uit 9 en een TPR van 2101 de topscorer van het vierde. Albert Riemens en Cees Visser zorgden hier voor de punten die nodig waren voor de winst. Aad Roemersma had een mooie plusscore met een TPR van 2121. De prestatie van dit team lijkt het gelijk van Angelo Spiler te bevestigen. Het vierde speelt met Aldo van de Woestijne als vaste invaller en heeft zo verder weinig invallers nodig gehad. Aldo deed het overigens uitstekend met 2,5 uit vier en een TPR van 2075.

Het vijfde handhaaft zich

Het vijfde liet ons nog even schrikken. Na de twee laatste partijen onverwacht verloren te hebben, was het met een minimale voorsprong van een half bord punt op mede-degradatie kandidaat Emmen in ernstig degradatiegevaar gekomen. Donkere wolken pakten zich samen toen Jos van Ommeren en captain Angelo hun partij verloren. Hans Nijenhuis en René Pijlman wisten echter de zaak nog te redden met een overwinning en een remise. Sterke man van dit team was René Pijlman die met 5,5 uit 9 en een TPR van 1951 het seizoen afsloot. Ook de kalm scorende Ton van Nieuwkerk boekte een mooi resultaat met een TPR van 2030. Vermeldenswaard is de invalbeurt van Peter van de Werf die zijn partij tegen De Toren Arnhem – VSV 2 wist te winnen en zo het vijfde aan een matchpunt hielp.

Het zesde

Voor het zesde was het vanaf het begin vechten tegen de bierkaai. Veel eer viel er niet te behalen. De stap van de SGA naar de KNSB was voor de meeste mannen van Sander Tigelaar nèt te groot. Alleen tegen Accres Apeldoorn werd op miraculeuze manier (met zes spelers) gewonnen. Tegen VAS 3 werden de punten nog gedeeld, maar ook de laatste wedstrijd tegen Fischer-Z werd met ruime cijfers verloren. Sander leverde een knappe prestatie door tegen Casper Blauw een elo-kloof van bijna 300 punten te overbruggen en zo het halfje binnen te slepen. Theo Kroon zorgde met winst tegen Rein Barendregt voor een lichtpuntje. In zijn buigen-of-barsten-stijl wist Lance Oldenhuis in dit seizoen de meeste punten te scoren en eindigde met een TPR van 2057.

Terug naar vijf KNSB-teams

Dit seizoen heeft Caïssa voor het eerst met zes teams in de KNSB gespeeld. We kunnen het als een experiment zien. Wat we er van hebben kunnen leren is dat je geen al te grote broek aan moet willen trekken. Daarom is het besluit van het zevende om af te zien van het recht op promotie naar de KNSB zonder meer verstandig. Aan het eind van volgend seizoen zullen er dus vijf teams uitgeluid worden op de klanken van Frédéric Chopin in de uitvoering van Roel van Duijn. Roel speelt overigens in het vierde waar hij eindigde met een TPR van 1888. Misschien een reden om ook aandacht te besteden aan het spel van Chopin’s tijdgenoot Anderssen?