De wedstrijd leek op papier een soepele overwinning voor het derde moeten opleveren, maar de vooraf e-mails over de “tactische” opstelling die de teamcaptains hadden bedacht, hadden misschien een voorbode voor ons moeten zijn. Na de eerste tijdcontrole was de tussenstand op 2,5-2,5 gekomen. De verliezen van Hugo en Elwin werden gecompenseerd door de overwinning van Martijn en Paul. (Ja, mensen u leest het goed. Paul heeft ook weer eens gewonnen!) Enrico had de punten gedeeld. Hajo was positioneel, na een beter middenspel, naar eigenzeggen toch minder komen te staan en dus waren we aldaar blij met een puntendeling. Wim speelde met wit op bord zes en schreef het volgende mailtje tijdens het eten naar ons:

“ Heren,
herhaling schept kennelijk verwachting.
Maar deze keer niet Enrico, en al was het slot van de partij van Pieter een
knallend wedstrijdverslag waardig, ik voel me dit keer niet geïnspireerd.
Ik ben dof en dood van binnen, doodmoe en ik baal dat ik niet meer uit die
stand heb gehaald nadat ik een pion won bij lekkere stelling. Ik wil slapen
en vergeten. Groet, Wim”

Een remise was het resultaat. Dan bord Acht. De achtergrond begint bij een bondswedstrijd geleden. We speelden tegen het verre Wageningen 2 en Pieter was na veel consternatie ondanks een ingedrukte klok zijnerzijds toch door zijn vlag gegaan. Een klein technisch mankementje dat niet snel weer zal gebeuren. Om de digitale klok dit keer niet een keer een rol van betekenis te kunnen geven, hebben we Pieter vooraf een ouderwetse analoge klok gegeven. Nu de partij: na een goed verlopen opening houdt Pieter een sterker paard tegen loper met beiden nog twee torens en pionnen op het bord. Nadat de loper en paard van het bord gaan zitten we inmiddels ver na de eerste tijdcontrole. Dan probeert zwart een winstpoging via de damevleugel. Dit lijkt makkelijk weerlegd te kunnen worden en twee witte soldaten op de a en b lijn lijken de overkant te kunnen gaan halen. We rekenen ons rijk en dat we wel goed zijn weggekomen als we hier toch nog winnen. Er is een kleine maar….. De tegenstander gooit nu alles in de strijd. De zwarte toren, samen met een pionnenregen via de f en g lijn komen akelig dichterbij. Een “simpele” torenzet naar e3 lijkt alle tegenspel voor zwart weg te kunnen halen. Pieter denkt lang na en speelt deze niet door, achteraf blijkt, een echt spookbeeld, gezien na een lange zit. Hij heeft nog 1 a 2 minuten op de klok. Uiteindelijk promoveert hij 1 zet eerder naar dame dan zwart en na veel schaakjes belandt de zwarte koning op het niet te attaqueren veld b5. Teamcaptains en collega-Caissanen weten inmiddels niet meer waar ze het vinden moeten. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Gaan we toch nog de bietenbrug op? Hier en daar wordt er inwendig gevloekt maar zie daar, alsof de heilige Petrus himself naar beneden is gekomen, schijnt er licht op de klok. De Zeistenaar denkt na over de dichtbij liggende winnende combinatie. En hij denkt.. denkt.. denkt.. gedurende 20(!) minuten. Inmiddels is voor onze 4 nog gebleven tegenstanders ook Huize Lydia te klein geworden. Met beiden nog minder dan 1 minuut op de klok gaat er vervolgens van alles mis. Klok valt van de tafel, stukken over het bord, pionnen die als dame zijn gepromoveerd blijven gewoon staan en in alle hectiek gaat de Zeistenaar als eerste door zijn vlag. Hierdoor gaat de climax van 6 uur schaken schuil in 1-2 minuten. Heerlijk! Vooral doordat we aan het langste eind trekken en als we dit soort wedstrijden winnen het kampioenschap natuurlijk niet ver kan zijn.

Uitgeblust bestellen we 3 cola en 3 cassis. Het bier had al rijkelijk gevloeid vanwege de ogenschijnlijke overwinning, dan weer verloren wedstrijd maar uiteindelijk toch winnende wedstrijd. Als laatste komt de nestor van het team, een verpersoonlijking van Houdini of verzin zelf een passende overschrijving, Pieter binnen: “Doet u mij maar een biertje!” en toepasselijk wordt er een gele schuimende rakker met als ondertitel “Up” geserveerd. Want daar hebben we deze keer zeker veel aan te danken gehad.