Beginnend met het jeugdkampioenschap van Limburg betwistten we elkaar alles waar je maar om vechten kan, culminerend in de kampioenschappen van Nederland tussen pakweg 1980 en 1986. Altijd stonden onze partijen onder hoogspanning, altijd was het in toernooien een topprioriteit om boven de ander te eindigen. Totdat Peter zich in 1987 terugtrok uit de toernooiarena, nog enkele jaren napruttelde in de KNSB-competitie en begin jaren negentig definitief uit (mijn) beeld verdween. Toen hij in 1995 nog eens volkomen onverwacht tegenover me kwam te zitten in een wedstrijd HSG-Eindhoven dacht ik dat ik een spook zag.
En nu zat ik weer tegenover hem, 22 jaar na die laatste keer, 46 á 30 jaar na de hoogtijdagen van onze rivaliteit, zestigers allebei. Wat was er veranderd? Kort antwoord graag. Niets.
Paul van der Sterren (2436) -
Peter Scheeren (2401),
2017.05.06
en hier gaf hij het op. Ik had nog 34…Ld4+ verwacht, waarna 35.Kh2 het eindpunt zou zijn geweest.
Kan iemand begrijpen hoe zo’n partij voelt? Bedankt Caissa, dat ik dit nog heb mogen meemaken.
Een waardig afscheid Paul. En extra leuk dat je in je laatste partij een oude rivaal trof. Ik verwacht over een jaar of 7 weer een telefoontje dat je toch weer zin hebt om te spelen.
Het ga je goed. Rob Witt
Heldere analyse Paul.
Zie ook de site van Messemaker voor een fraai wedstrijdverslag: http://www.messemaker-1847.nl/
Mooi verhaal weer! En wat jammer dat je stopt. Je tpr bij de KNSB werd ieder jaar hoger, ik dacht dat het volgend jaar wel weer het oude, vertrouwde 2600 zou worden!
De schrijver Italo Svevo schreef -gelukkig voor zijn lezers- jarenlang over zijn ‘laatste’ sigaret. Als fan wens ik dat de schrijver en schaker Van der Sterren met een soortgelijke ‘kwaal’ behept is. Maar bedankt voor het oeuvre tot nu toe!
Je blijft toch wel schrijven over schaken, hè? Hoe dan ook, het beste Paul.