Vijf van de acht partijen eindigden in remise. De één wat zwaarder bevochten dan de ander. René Pijlman probeerde ijzer met handen te breken, maar moest toch het punt delen. Wim Nijenhuis dacht een pion te winnen in de opening, kwam bedrogen uit en toen restte er weinig anders dan de puntendeling. Mijzelf haalde weer eens een variant door elkaar en moest ontzettend goed opletten niet binnen 12 zetten opgerold te worden. Dat gebeurde gelukkig niet. Draw. Ton van Nieuwkerk bereikte hetzelfde resultaat na een partij met wederzijdse kansen en matnetjes. Uiteindelijk bleek eeuwig schaak het hoogst haalbare. Jos van Ommeren had duidelijk materieel voordeel (dame en pion tegen toren en loper), maar net op het moment dat hij dit voordeel kon verzilveren, dacht hij een veiliger weg naar winst te zien. Helaas eindigde het toreneindspel in remise; 2 ½ – 2 ½.

En dan die drie andere partijen. Invaller Coen Venema op bord 8 miste in de tijdnood van zijn tegenstander een goede kans om nog wat langer tegenstand te bieden. In de post mortem (b)leek dat de tegenstander alles had gezien, maar ik vraag af of het eindspel wel zo 1-2-3 gewonnen was. Enfin, Coen verloor. Op de eerste twee borden waren de elo verschillen erg hoog. Angelo speelde in de Caro Kann een bekend pion offer maar verloor daarna nog een boer. Vechter als-ie is, probeerde hij nog eeuwig schaak te bewerkstellingen, maar helaas, tegenstander Kabos hield het hoofd koel.

En dan op bord één: Olaf. Speelde in een Ben-Oni een speculatief stukoffer. Objectief misschien niet goed, maar net voor de tijdcontrole kreeg hij de kans zijn dreigingen te verzilveren. Die kans greep Olaf met beide handen aan. Maar net voor hij een min of meer gelijke stelling kon bereiken, vergat hij even dat zijn tegenstander ook nog kansen had. Mat.

Zo eindigde de eerste te gemoedelijke wedstrijd in het Ignatius college in een nederlaag van 2 ½ -5 ½. We hadden een puntje meer mogen hebben. Caissa 5 moet er nog hard aan trekken dit seizoen.

Kees Sterrenburg