Na een digitale sensitivitytraining van cap Coen stond het achtste daarom op scherp. Te scherp in het geval van Boudewijn Thewissen. Hij stuurde zijn dame te vroeg op een onverantwoord avontuur en stortte haar daarmee in het verderf. Gevangen, kwijt, weg! Geen mooi begin, maar cap Coen herstelde de schade bliksemsnel. In zijn favoriete Morra-gambiet slikte zijn tegenstander te gretig het aas in de vorm van een gratis pionnetje en binnen de kortste keren stond Coen op groot voordeel en was het een kwestie van behoedzaam de partij uitspelen. Ook onze rijzende ster Peter van der Vlis had al snel beet. In een energiek gespeelde Benoni bezweek zijn tegenstander al snel onder de niet aflatende druk. Jan van Banning meende vroeg in de partij beter te staan in een doorschuifvariant van de Caro-Kan (thuisgekomen merkte hij echter dat zijn computer daar anders over dacht). Terwijl zijn koning nog in het centrum stond, blunderde zijn tegenstander een stuk weg. Hoewel het extra stuk inactief bleef, slaagde Jan erin een sterke aanval op te zetten en zijn tegenstander te overmeesteren.
Helmerik Blokland bood bij een 3-1 voorsprong op sluwe wijze remise aan. Zijn tegenstander kon dit aanbod niet aannemen want winnen was voor hem noodzakelijk geworden. Hij verzonk in langdurig diep gepeins. Daarna werd eendrachtig de tijdnoodduivel bevochten. Dit ondier had als eerste Helmeriks tegenstander te pakken en dat vonden wij niet erg. Inmiddels was Frans Roes in een messcherp gespeelde Siciliaan terechtgekomen en helaas ook omgekomen. Onder vijandelijke druk had hij lang gerokeerd. Maar daar wist zijn tegenstander wel raad mee. Even zag het ernaar uit dat Frans het nog zou redden, maar na een venijnig paardoffer stond zijn koning bloot aan een reeks dreigingen die niet allemaal gepareerd konden worden.
Aan het eerste bord speelt Kevin Smit nog steeds in de schaduw van de ongenaakbare, maar helaas verdwenen Tommy Koens. Ditmaal ging alles naar wens. In een gesloten Siciliaan dirigeerde hij -na een weliswaar suf pionverlies- zijn stukken naar de vijandelijke koningsvleugel. De opeenstapeling van tactische dreigingen werd zijn tegenstander teveel. Het werd mat of stukverlies. Zelf kwam ik beurtelings tweemaal verloren en eenmaal gewonnen te staan. Onverwacht kreeg ik de kans om de partij met één zet te beëindigen. Na deze overwinning houdt het achtste de moed erin. We kunnen het vege lijf nog redden, maar we kunnen ons geen misstappen meer permitteren. Scherp blijven, dat is ons devies.
