Wat is dat toch? Moeite met afwerken? Faalangst? Meer oefenen op strafschoppen? Geen VOC-mentaliteit? Onvermogen? Gebrek aan wedstrijdrithme? Teveel linkse hobby's? Patatgeneratie? Naïviteit? Zesjescultuur?
De Slampampers van Caïssa 6 dreigen ook dit jaar te falen in hun doelstelling en enige reden van bestaan - promotie naar de KNSB. Vorig jaar werden wij nog gered door de Helden van Caïssa 7, waardoor ons falen minder opviel. Maar na de onbenullige en onnodige nederlaag tegen de vergane glorie van Tal 1, rest onze beide promotieteams niets anders dan afwachten. Misschien dat het 5e nog verrast door zich te handhaven, je weet het nooit.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Ik zal het u vertellen: Door onduidelijke coaching en het negeren van de teamtraditie. En ja, er wordt al aan stoelpoten gezaagd, de vijfde kolonne is actief, oud-spelers worden benaderd voor de teamraad en columns in de Telegraaf volgepend. Wordt vervolgd!
In de immer inspirerende zaal van Speeltuinvereniging Mercator (t/o Orteliuskade 90/91, voor wie een excursie overweegt naar deze legendarische schaaklocatie) namen wij plaats tegen de oude mannen van Tal 1. Zelf zijn wij ook oude mannen, maar dat viel minder op. Tal 1 stond bij aanvang 1 puntje voor, en wij kwamen dit rechtzetten.
Onze zwalkende teamcaptain, T. Spaan, had ongeveer 20 verschillende opstellingen rondgemaild, en was bovendien onbereikbaar op het moment supreme, toen Jos van Ommeren zich ziek afmeldde (of had deze uiteindelijk toch geen oppas gevonden?). Dit probleem werd soeverein opgevangen door Wim Suyderhoud, die niet alleen de halve club afbelde maar toen hij geen respons kreeg, zelf de barre tocht naar het onherbergzame West ondernam. Een invaller, terwijl onze vaste speler Ferdinand Ruhwandel thuis zat! Dat kan toch niet zo, meneer de teamcaptain!
Spaan presteerde het zelfs om, nadat hij vrolijk lachend te laat de speellocatie was binnengestommeld, de al vastgestelde opstelling alsnog geheel om te gooien. Hierdoor belandde Wilbert de Kruiff aan bord 1 tegen Luberti, Ridens Bolhuis zat plots aan bord 5 en Wim Suyderhoud aan 6.
De opzet (jaja) was om aan borden 2-4 (Nirav Christophe, ikzelf, Jack Blanchard) drie punten te cashen en daarmee genoeg te hebben voor de overwinning.
Aldo ging tegen Hensbergen van matig naar niet goed, slecht, slechter en 0 – 1. Invaller Wim tegen Peter Manuel ging eveneens van matig naar niet goed, slecht en slechter, maar vlocht op dat moment een trucje in, met optimaal resultaat: 0.5 – 1.5. Kijk, daar heb je wat aan, zo’n invaller.
Wilbert speelde tegen Wim Luberti, zoals bekend sinds 1937 Nederlands schaakkampioen in de categorie vrachtwagenchauffeurs. Een zware pot zou je denken, maar niets was minder waar. Wilbert belaagde een ver opgerukt zwart pionnetje op a3, en bereikte met fijn spel een glad gewonnen eindspel, met bovendien 3 tegen 2 op de klok. En trapte in het laatste trucje. Tsja, het blijft Luberti natuurlijk. 1 – 2. Gelukkig schoffelde Bolhuis lachend zijn tegenstander neer, 2 – 2. Marc had met fraai openingsspel een superieure stelling opgebouwd. De stelling won zichzelf wel, maar Marc won hem niet. Na verdere misvattingen verloor hij zelfs nog, 2 – 3.
En die borden 2-4 dan, roept u. Dat waren toch onze toppers? Die zouden het toch doen? Jaja. Mijn tegenstander, Ron Klein, behandelde de Franse doorschuiver raar, en had teveel zwaktes om de partij op den duur te kunnen overleven. Ik deed wat nauwkeurige zetten en op het beslissende moment twee ontzettend onnauwkeurige. Klein had daarop een onduidelijke stelling kunnen verwerven (nog steeds lastig speelbaar overigens), maar deed dat niet. 3 – 3. Jack stond tegen Helmers met zwart steeds comfortabel, maar ik geloof niet dat hij ergens in de buurt van een overwinning is geweest. 3.5 – 3.5
Het kwam dus aan op Nirav. U moet weten dat ik dit verslag bewust in niet-chronologische volgorde schrijf om de dramatische opbouw van de wedstrijd recht te doen, en natuurlijk vooral om Nirav de Schuld van Alles in de schoenen te schuiven. Nirav nu, kwam met zwart tegen Leeflang lekker uit de opening (Nimzo met f5, altijd degelijk!), maar kwam niet verder. In een ultieme aanval van ongerechtvaardigd optimisme offerde hij tenslotte zijn gehele damevleugel. Leeflang pakte alles, en drukte het beslissende punt voor Tal: 3.5 – 4.5 .
Ja, zei de man aan de bar. In Spanje, daar hebben ze de strengste anti-rook-wetten. Ik durf te wedden dat ze daar over tien jaar het meeste longkanker hebben in de hele westerse wereld. De barman knikte bedachtzaam. Ik knikte met hem mee.
