Teamcaptain Angelo had een bijzondere opstelling gekozen. Ik vroeg hem maar niet waarom. Inmiddels weet ik namelijk dat niet alleen Gods wegen ondoorgrondelijk zijn, maar die van Angelo ook.

Na anderhalf uur spelen stonden we al 1-0 achter. Martijn Miedema ging wat al te voortvarend van start en werd opgerold. Signed, sealed, delivered. De objectieve toeschouwer kon niet anders concluderen dan dat Caissa met een 4-4 gelijkspel heel tevreden zou mogen zijn.

Ton van Nieuwkerk, inmiddels aan bord 2 aanbeland na op het 8ste te zijn begonnen, stond gelijk en speelde een vlotte remise. Volgens plan. Niet lang daarna boekte Wim ‘Colorado’ Nijenhuis de enige echte normale overwinning voor Caissa. Hoewel hij zoals gebruikelijk ontevreden was over zijn spel en zijn opening (1.d4 f5. 2 f3?!?!) was het gewoon een goede partij van Wim. Hoe anders ging het er bij Olaf aan toe. Hij stond een dame achter, maar luttele zetten later zomaar een toren voor. Dan moet je goed kunnen schaken hoor. Zelf zei hij in alle eerlijkheid nog nooit zoveel geluk te hebben gehad.

Ik zelf deed het ook niet al te best. Niet dat ik echt verloren heb gestaan, maar ook hier hielp mijn tegenstander zichzelf de afgrond in. En dat was misschien wel de kracht van Caissa 5 afgelopen zaterdag, dat we als geen ander in staat waren om de tegenstander van zichzelf te laten verliezen. Bij Olaf gebeurde het. Bij Angelo idem dito. Net als bij René Pijlman, die had op advies van Jop Delemarre het tactische zwaard opgevat en offerde een stuk, een blufoffer las ik ergens. Het was volkomen incorrect, maar zijn tegenstander durfde het stuk niet aan te nemen. René won. Als Emmen echt volkomen van slag was geweest zou zelfs Jos met een stuk minder gewonnen hebben, maar zo gek werd het toch ook weer niet.

Zo kreeg Emmen zeker 3 ½ punt te weinig en verloor het met 2 ½- 5 ½ van het zwijnteam dat zich dankzij deze wonderbaarlijke overwinning waarschijnlijk wel weet te handhaven.

PS we hadden graag een partij laten zien, maar niemand durfde. Nou dan weet u het wel.