De reis begon met een gekke prelude, omdat Eric Coppoolse en Wim Nijenhuis bij het Centraal Station een bloedspoor hadden ontdekt en deze als would-be detectives waren gevolgd tot in de ondergrondse AH, maar daar bleek het spoor dood te lopen. Ondergetekende miste op een haar na de trein en ook Kees Sterrenburg was te laat, al kun je in het laatste geval beter van gewoonte spreken. En omdat bij BSG ook niet alles op orde was, begon de wedstrijd een kwartier later.
De afgelopen seizoenen was BSG 2 een maat te groot voor Caissa 5, maar niet deze keer. In het wat armoedige bovenzaaltje met piepende deur en gesloten bar begonnen we zonder verwachtingen -dus redelijk ontspannen- aan de wedstrijd. Na de openingsfase stonden we nergens verloren en viel -met een beetje goede wil- hier en daar al een klein plusje of tijdwinst te noteren. Vooral dat laatste was opvallend, omdat tijdmanagement me niet onze sterkste troef leek. Wee mij.
In het middenspel kwam er tekening in de strijd. Olaf Ephraim, die als enige met een min(netje) de opening had behandeld, trok zijn partij prima in evenwicht. Ikzelf maakte (hoe is het mogelijk) weinig fouten en de links-rechts-combinatie van mindere stelling en tijdnood werd mijn tegenstander teveel. Ook Kees was zichtbaar in een ontspannen bui. Ik dacht eerst dat hij het positioneel moeilijk had, maar voor zijn kwaliteit minder bleek hij een trits vrijpionnen te hebben, die eerder dan verwacht het lot bezegelden.
Martijn Miedema (met een neusje voor bange tegenstanders) trok met zijn gebruikelijke, coole air snel ten aanval, waardoor zijn tegenstander bij voorbaat begon te bibberen. En op het eerste bord werd weer eens duidelijk waarom Eric die positie inneemt: ik ken geen andere kopman die zo onbevangen tegen hogere ELO’s speelt. Ditmaal ging het vrij soepeltjes voor hem. [noot Eric: dat leek misschien zo, maar zo heb ik het niet ervaren. Partij is bijgevoegd, oordeel zelf!].
Geert Veldhuis had het vanaf het middenspel lastig. Hoewel hij het als laatste volhield, zagen de toeschouwers de nederlaag al aankomen. Robert-Jan Schaper werd na een geslaagde opening nonchalant en zag twee wendingen over het hoofd… één teveel. Ook Wim leek zijn opening goed te zijn doorgekomen, maar gaf waarschijnlijk niet het juiste vervolg aan zijn kansrijk offer. We zijn benieuwd welke engine onze -tijdens het etentje gevonden- winnende voortzetting kan bevestigen.
En zo is Caissa 5 na deze 4,5-3,5 overwinning nu al gegroeid van potentieel degradatie-zorgenkindje tot een team om rekening mee te houden. Wie weet mogen we volgende maand al onze oorspronkelijke doelstelling (niet degraderen) bijstellen… als u begrijpt wat ik bedoel.
Eric Coppoolse (0) -
Coen van der Heijden (0),
30 - 10 -2011
2 uit 2. Geweldig. Zet hem op! En leuke analyse, Eric. Dank voor de 6 Wijze Lessen 🙂