En als we dan van Almere zouden winnen, moest De Toren/Arnhem op haar beurt van Winterswijk verliezen. Nu zag ik De Toren eventueel wel verliezen, maar dat wij zouden winnen dat leek nogal wishfull thinking. Allereerst omdat eerste bordspeler Olaf Ephraim niet mee kon doen. Maar vooral omdat Almere bij winst of gelijkspel zou promoveren naar de 2e klasse. Die zouden alles uit de kast halen. De middag begon onrustig. We gingen met het OV naar Almere. Doen we nooit, wij van het vijfde, wij reizen per luxe BMW. Maar het moest dit keer. Aangekomen op het station ging de bus -die we volgens Almere zouden moeten nemen- niet. Gelukkig hield aspirant teamcaptain Jos het hoofd koel en vond snel een nieuwe busverbinding. We arriveerden op tijd. Ons vierde team speelde ook in Almere, maar dan tegen hun tweede team. Gek idee eigenlijk dat een hoger team van ons tegen een lager team van hunnie speelt.
Het werd een wonderlijke middag. Ik had mezelf voor de gelegenheid aan bord 1 gezet. Daar had ik niet al teveel verwachtingen van. Mijn tegenstander- 35 jaar jonger, 100 rating punten meer – speelde snel en overtuigend. Ik liet me wat intimideren. Ook toen hij een toren ‘offerde’ en onverstoorbaar bleef doorspelen. Ik dacht bij mezelf ‘blijkbaar gaat dit boven mijn pet, ik zal dan wel ergens een voortzetting missen’. Vijf zetten later gaf hij uitgebluft op. We waren nog geen twee uur bezig. Een enorme meevaller. Ik stond er net een beetje van te genieten met een flesje Hertog Jan in de hand toen Lance heel koel kwam melden, dat het inmiddels 2-0 was. ‘Oh ja’, zei ik, ‘Wie heeft er gewonnen dan?’ ‘ Ik’ zei Lance. Nu stond hij zeker beter, maar dat punt had ik nog niet geteld. Aan bord 5 draaide Wim Nijenhuis zijn tegenstander zet voor zet de duimschroeven harder aan. Hij kon mat in twee geven, maar koos voor een andere folterzet, 3-0. Na 2 1/2 uur spelen met 3-0 voor staan, dat was een onverwacht scenario. Het kon natuurlijk niet alleen maar euforie zijn. Angelo verloor. Hij en zijn tegenstander deden eindeloos over de opening en uiteindelijk won de factor tijd. Angelo blunderde een stuk weg. Niet snel daarna werd het 4-1 door de overwinning van invaller Peter Hoomans. Een mooie partij die hij op geen enkel moment uit handen gaf. Nog 3 partijen bezig. Jos die beter stond, bood remise aan. Maar dat mocht zijn tegenstander natuurlijk niet aannemen. Alleen bij 4-4 of meer zou Almere kampioen worden. Uiteindelijk verloren Marc en Sander maar won Jos. ‘Zeg eh moet jij niet eens gaan bellen hoe het in Winterswijk is gegaan’ zei Angelo. ‘Ay ay captain’ zei ik. Dat werd een kort telefoontje. Arnhem had met 6-2 gewonnen van Winterswijk. Ondanks de onwaarschijnlijk gemakkelijke overwinning op Almere degradeert Caissa 5 dit jaar.
