Zaterdag 4 februari speelden we de, althans dat dacht ik vooraf, sleutelwedstrijd van het seizoen. Tegen Wijker Toren 2 dat net als wij aan een matig seizoen bezig is. Met een overwinning zou de kans op degradatie klein zijn. De middag begon erg goed. Wim Nijenhuis op bord 8 boekte een on-Nijenhuisiaanse overwinning. Wim gaat er, zoals we dat eufemistisch weleens uitdrukken, nog al eens uitgebreid voor zitten. Dit keer konden na nog geen 2 uur spelen de stukjes in de doos. Tot grote tevredenheid van de inmiddels racefietsloze Wim. Helaas boekte Marc Ordodi, met de klemtoon op de i zo leerden wij, een on-Ordodiaans verlies op bord 7. Meestal heeft Marc de complicaties wel onder controle, maar dit keer kreeg hij er geen vat op. Stand 1-1 en dat was ook nog voor 15.00 uur. Tijd voor een rondje langs de velden. Martijn op bord 1 stond stevig. Net als Angelo(2). Olaf(3) liep vooral zelfverzekerde rondjes langs allerlei borden, terwijl zijn stelling op z’n minst bedenkelijk was. Althans door de ogen van de buitenstaander. Lance (4) had weer eens een echte Lance stelling. Ondoorgrondelijk. Gecompliceerd. Onherkenbaar. Invalster Annemarie Volkers(5) was bezig een miniem voordeel om te buigen naar een echt voordeel. En op mijn bord (6) was het al zo’n beetje gedaan doordat mijn tegenstander wat al te gretig een paard op C4 zette. Ik sprak Angelo even. Hij zei: ik sta in hogere zin (whatever that may be) gewonnen en jij staat misschien ook wel iets beter. De verwachtingen managen heet dat. Ik pleeg nogal eens te verliezen als ik heel erg gewonnen sta (red.) Merci Angelo. Je zou een goede, wat zeg ik, uitstekende, nee ik moet mezelf overtreffen, geboren teamcaptain zijn. En dat is niet cynisch maar oprecht bedoeld voor het geval je dat in twijfel trekt. Half uurtje later, de stukken in de doos bij Olaf. Die zelfverzekerde rondjes langs de borden waren psychologisch van aard. In een hem zeer bekende Ben-Oni stelling, slechts een keer of 10 op het bord gehad, vergat hij een fout van wit af te straffen. Olaf kwam in het nadeel, deed alsof er niks aan de hand was, maar verloor uiteindelijk toch. 1-2 voor de hunnen. Toch zag het er nog goed uit. Zeker toen ik, de indirecte adviezen ter harte genomen, vrij eenvoudig won. En toen stortte het goedbedoelde kaartenhuisje toch weer een beetje in. Lance verloor. Onnodig leek me. Martijn remiseerde. Prima resultaat. En Annemarie vocht als een leeuwin voor het volle punt. Wellicht heeft ze dat ergens laten liggen, maar het was verdraaid moeilijk. Zeker, en dat zullen de ouders in u herkennen, als je kind zo af en toe een huilbuitje heeft. Remise voor Annemarie. Dat Angelo zou winnen, dat had hij in hogere zin al eerder aangekondigd. Niet verloren, maar toch teleurgesteld, zo fietste ik door de vieze regen naar huis. We spelen nog drie wedstrijden. Twee daarvan tegen clubs waar we vorig jaar van wonnen. Een prima uitgangspunt.
