Wondergeluk net op het Amstelstation pas liep de zaak vast, Pieter constateerde nuchter: “Je versnellingsbak is naar de klote”, toch: -bestaat de voorzienigheid, het had immers eerder fout gekund.- wij duwden het vehikel naar een parkeerplek. Wat stonk dat ding! Ongezond! Zoals een vlinder weet welke plant niet te bezoeken, zo wisten wij intuitief dat de lucht die uit Enrico” s auto kwam niet gezond was, echt een heel chemisch noodgeval. Als laffe ratten maakten we ons uit de voeten,  Enrico aan zijn miserabel lot overlatend. Ik gaf hem nog een Parool van vrijdag mee om mijn geweten te sussen, het schijnt dat hij tot de volgende dag dat Parooltje heeft zitten lezen, toen de ANWB hem ‘s morgens vroeg ophaalde.
Een treurig verhaal.

Over de wedstrijd:
Pieter verloor als enige maar had wel de spannendste partij.
Hij offerde twee pionnen maar het zag er goed uit, het zou niet verbazen als hij had kunnen winnen.
Aan bord 1 offerde Hugo een stuk, en het zag er leuk uit, maar ja, het viel tegen- eerlijk gezegd: het was incorrect!.
Hij wist met list de zaak weer recht te breien en won.
Zelf was ik woedend over een uitspraak van de teamleider: Hij zei: “Jij hebt  EEN stelling”, alsof dat een beetje nongedoe was, en of ik vrij gehad had om een beetje te schuiven. In werkelijkheid was het een uiterst dynamische stelling, waarbij mijn tegenstander de keus had om de dynamiek op te voeren- dat zou hij mi moeten doen om op voordeel te spelen, maar in plaats daarvan wikkelde hij af.
Dat stelde mij teleur en ik deed nog wat slaps, en schrok.
Het kwam goed. Remise.

Het team won met 5-3 dankzij de overwinnigen van Hugo, Enrico en invaller Cas.
Wim Nijenhuis