Leneke was dood. Ze is een maand nadat we vorig jaar van haar als captain afscheid hadden genomen, overleden. Writser was geheel en al nieuw.  Een veelbelovende schaker. 4 uur later reden we terug in het boemeltje, nu eendrachtig met z’n allen op rij naast elkaar. We waren uiterst tevreden en wat lacherig. De kop was er af. We hadden met 4 – 4 gelijkgespeeld.

Een prima vervolg

Van de volgende vier wedstrijden hebben we er slechts 1 verloren en drie gewonnen, o.a. van onze broeders van het 13e. Onze “oorlogscorrespondent”  vanuit zijn tent, Roel, heeft hier wat impressionistische verslagen over geschreven.

Een lastige eindfase

Het echte vechten begon pas daarna. We moesten nog tegen 3 sterkere teams: Almere 7, Grasmat en Laurierboom 3. Met name Grasmat en Laurierboom hadden een veel hogere gemiddelde rating.

Goed, de 7e wedstrijd was tegen Almere. Het was voor ons eindelijk eens een thuiswedstrijd tegen deze club uit de polder en we waren er helemaal klaar voor in de basement.

Om het kort te houden: dit bleek een historische avond te worden. We hebben verloren met 0 – 8, ja, 8 nullen op rij. Een dieptepunt in onze geschiedenis. En dit moment gaan we dus verder prettig verdringen. Geen analyses meer, gewoon weg, niet gebeurd.

Een detail: ik als captain verloor al na drie kwartier van een piepjong meisje. Dat heeft de rest van het team wellicht zo gedemoraliseerd dat de een na de ander daarna stuurloos sneuvelde. Het enige positieve van deze confrontatie met ons zelf is dat we die 8 nullen niet helemaal zelf hebben moeten ophalen in Almere. We kregen ze op ons bord gepresenteerd als zijnde een cadeautje.

De voorlaatste wedstijd

Grasmat: bij hen was het als gewoonlijk een gezellige boel. En het resultaat was er ook naar. Geheel ongedwongen hebben we hen van een mogelijke promotie weten af te houden. Ze namen het op een ontspannen (?) sportieve wijze op.

Ook hier nam ik weer als captain het voortouw. Na 13 zetten en ongeveer een uur had ik als eerste mijn tegenstander mat ‘op het gras’ gezet. Uiteraard steeg daardoor de adrenaline van de rest. We hebben 4 – 4 gespeeld, echt wel een prestatie.

Tegen de kampioen

De laatste confrontatie was met Laurierboom. Inmiddels wisten we al dat zij nog steeds bovenaan stonden en zouden promoveren. We hadden desalniettemin gewoon zin in een prettig spelletje schaak. Na Almere kon het niet erger.

De spelers in de hogere regionen van ons team hebben, behalve Jaap (remise), verloren, de spelers in de lagere regionen hebben, behalve Karol (vaste invaller), ook een remise behaald. Vier remises, toch nog op de valreep!

Debby had die als eerste binnen. Glunderend en zeer tevreden stond ze op om, waarschijnlijk, boven een sigaretje te roken op het bordes van Huize Lydia.

De 2e remise was van mij. Ik bood remise aan vanwege tijdnood. Positioneel stond ik op dat moment beter.  De remise werd geaccepteerd. Zo was het ook bij Roel. Hij kon mat zetten, zag het niet, had nog 40 seconden, snel de stukken herhalen en ook remise. Volgens hem dankt hij dat snelle tempozetten aan zijn ervaringen van des zondags bij de Laurier.

Jaap had als laatste een remise binnen. Het was een heel spannende partij. Later hoorde ik van Writser dat hij had kunnen winnen, als het de dag ervoor geen Koningsdag was geweest…..

Ik zag dat de ratings bij Laurierboom varieerden van 1400 tot wel 1800 ergens.  Dus onze spelers aan de eerste vier borden hadden het zwaar. Toch waren het spannende partijen en de meesten hebben wel gespeeld tot  half 12. We hebben het onze kampioen niet cadeau gegeven. Opvallend na dit alles is dat de 2 dames in ons team dezelfde eindscore (4 ½) en bij elke wedstrijd dezelfde uitslag behaald hebben. Synchronisatie van de oestrogenen?

Conclusie

Het was een goed jaar.  In de eindstand zijn we 5e geworden, precies in het midden. Een beetje saai misschien.  Het proces erheen was daarentegen leuk en soms bijzonder spannend. We zijn een hecht team met relativeringsvermogen, mede dankzij het geïnspireerde optreden van Leneke in de afgelopen jaren. Ik mis haar.