Het begon allemaal met een kopje koffie bij Ivo, die niet ver van de verzamelplaats, het Amstelstation, afwoont. Om 11.30 besloten we toch maar eens te vertrekken. Als teamcaptain moet je natuurlijk met van alles en nog wat rekening houden, inclusief files. Anderhalf uur om stress vrij in Amersfoort te komen, dat moest lukken. Tot onze verbazing en groot ongenoegen en wat stemmingmakerij tegen de slechte informatieborden langs de snelweg bleek de A28 afgesloten te zijn en zijn we eerst maar richting Zwolle gereden om vervolgens via binnendoor weggetjes kort na 13.00 aan te komen. Hmmm, als teamcaptain zou je natuurlijk voortaan ook even kunnen controleren of er ergens aan de weg wordt gewerkt…
De tegenstander als ook de scheidsrechter waren echter zo vriendelijk om de wedstrijd 10 minuten later te laten beginnen. De laatste sigaretjes werden nog snel even naar binnen getrokken en de bakjes koffie naar binnen geslurpt. De opstellingen werden bekend gemaakt en tot onze grote verrassing was de beste speler van Amersfoort, Matthew Sadler (2600+ rating) er niet bij. Paul was niet teleurgesteld…
De opstelling was als volgt: 1. Paul van der Sterren 2. Hugo van Hengel 3. Arno Bezemer 4. Hans Ree 5. Alje Hovenga 6. Michael Wunnink 7. Rob Witt 8. Ivo Timmermans 9. Robert Kikkert 10. Enrico Vroombout
De tegenstander van Robert kwam niet opdagen en voor hem werd nog snel even een vervanger opgetrommeld, met een rating van ongeveer 1785. Robert won zijn partij glansrijk, al liet hij me nog wel even zweten, met nog 4 minuten op de klok (terwijl zijn tegenstander nog een uur had). Kort daarvoor hadden Hans en Michael al remise gemaakt. Alles leek goed te gaan en de winstpartijen konden komen. En dat deden ze: Ivo, Paul, Alje en Enrico wonnen. Het stond opeens 6-1. Geen vuiltje meer aan de lucht. Hugo speelde tegen Lukas Boutens, die toen hij de opstelling zag een “O, shit!” over de lippen liet rollen. Hugo leek een soort kick and rush met zijn pionnen te spelen (wie is het eerste aan de overkant?), maar leek uiteindelijk te gaan stranden. Hij kwam een stuk achter, de partij leek verloren. Maar, Hugo had, zoals hij het zelf noemde, nog een duivelse truc achter de hand, won het stuk terug en maakte remise. De laatste twee partijen duurden en duurden. De scheidsrechter wilde zo graag op tijd naar huis. Hij wierp me steeds wanhopige blikken toe in de trant van: “Kun je ze niet sneller laten schaken? Ik wil weg!”
Rob stond een kwaliteit voor tegen een pion en positioneel beter. Hij hoefde het alleen maar om te zetten. Maar zoals dat soms gaat, heeft succes zijn tijd nodig. Uiteindelijk boekte hij zijn 2e zege extern. De laatste partij, tussen Arno en de teamcaptain van Amersfoort, Bram van den Berg, golfde op en neer. Aanvankelijk leek Arno het beste van het spel te hebben en was er geen vuiltje aan de lucht. De ruime bierconsumptie van Bram deed vermoeden dat de partij in ons voordeel af zou lopen. Echter, kansen kunnen keren. Een paar zetten later stond hij opeens erg onder druk en moest vrezen voor zijn leven op dat schaakbord. De tijd hielp ook niet mee: nog 6 zetten in anderhalve minuut om de 40 te halen. Maar zodra de strijd zwaarder wordt en de kansen gekeerd zijn, recht hij zijn rug. Hij wist er uiteindelijk remise uit te slepen.
Eindresultaat Amersfoort – Caissa 1: 2-8! Een monsterscore en geen enkele 0!
Het was wederom een geweldige schaakdag. En gelukkig waren de files opgelost.
Marnix Godding
Trotse teamcaptain Caissa 1
