In mijn vorige artikel vroeg ik mij af: wanneer win ik weer eens? Uiteindelijk wist ik de eerste seizoenshelft met één schamele overwinning af te sluiten, maar in de KNSB eindigde 2019 nog altijd zonder winst. Afgelopen zaterdag keerde eindelijk het tij en mocht ik, als laatste bezig, de beslissende 5.5 punt binnentikken voor naamgenoot Caïssa-Eenhoorn.

Dat werd ook wel eens tijd, want ik had dus één jaar, negen maanden en 25 dagen droog gestaan. Vandaar ook mijn vraag, de vorige keer.

En wat gebeurt er dan? Dan gedraagt je zelfvertrouwen zich opeens alsof het Red Bull heeft gedronken en zit je opeens weer intern te schaken, voor het eerst pas in de tweede turnus vanwege reizen (Porto, Sitges), feestdagen en het Tata Steel-toernooi.

Mijn tegenstander kende ik niet, maar vooraf waarschuwde Wim Suyderhoud me dat deze Kacper Majek uit Polen al vele sterke spelers had verslagen. Kacper is slechts tien maanden in Nederland om centjes te verdienen en dan terug te keren om te gaan studeren. Ik stel voor Rechten, want het is te hopen dat als de huidige president daar (luisterend naar de naam Duda, net als hun beste schaker) opdondert het weer beter zal gaan met de onafhankelijke rechtspraak.

Hoe dan ook, Kacper speelde uitstekend. Lekker agressief; de ene krachtzet na de andere. Ik stond voor de rand van de afgrond, maar het duwtje kwam niet en toen ik het initiatief over kon nemen was het ook meteen uit, min of meer.

Maar de reden dat ik de partij deel is vooral de vele leuke mogelijkheden die we na afloop tegenkwamen en waar Stokvis vervolgens mee kwam: