Degradatie uit Promotieklasse lijkt al bijkans onontkoombaar voor een Ziek & Zwak Zevende, na opnieuw een kansloze nederlaag, ditmaal tegen een Achtenswaardig Aanvallend Achtste, vooraf beschouwd als geheide degradatiekandidaat. Geen moment konden de voormalige Helden van het Zevende laten zien waarom zij in de voorgaande seizoenen de smaakmaker van de competitie waren.
Het begon al weinigbelovend toen Erik met wit tegen zijn veel lager gerate tegenstandster Marjolein wegvluchtte in een bangelijke remise. Dat Freek tegen Co het Zevende aanvankelijk nog op voorsprong wist te zetten, was niet meer dan waar rekening mee was gehouden. Daarna werd er niets positiefs meer van onze ontredderde mannen vernomen. Theodoor (tegen Jouke), invaller Tom (tegen Lucy) en Jurgen (tegen Lance) lieten zich allemaal opknappen of flessen, of allebei, en verloren roemloos. Zelf won ik vanuit zééér bedenkelijke stelling van Herre, die tijdens de partij terecht niets van mijn opzet geloofde, maar voor de weerlegging teveel tijd nodig had om de complicaties ongeschonden door te komen. Ter leringe ende vermaek opgenomen in dit verslag. Naast dit geluksdoelpunt werd nog een gelukkig halfje gescoord, toen tweede invaller Paul in slechte stelling dankbaar remise mocht aannemen van Diederik, die met de vlag op vallen geen andere keuze had dan eeuwig schaak te geven. Dat betekende al 3-4 en de redding van het laatste matchpunt voor het Zevende moest van Wim komen, die in een toreneindspel met een pion minder te verstaan kreeg dat hij op winst moest spelen. Dat had wellicht kunnen lukken, als hij de tijdnoodblunder van tegenstander Rob tenminste niet direct had beantwoord met een nog grotere blunder die aan de strijd direct een einde maakte. Beduusd nam het Achtste de punten in ontvangst, vooral omdat het zo makkelijk en overtuigend was gegaan. Geen schim is het Zevende meer van zijn vroegere zelf; de teamleider is radeloos, de spelers knoeien redeloos en het team gaat reddeloos af op de onderste regionen van de onderbond. Ach & wee!
