Afgelopen maandag is Marc Ordodi overleden. Sommigen kenden hem al sinds de studentijd bij de US, later was hij lid van Watergraafsmeer en Euwe. Na de fusie speelde hij bij Caissa voornamelijk in de externe competitie, tot twee jaar terug KNSB. Dit seizoen maakte hij deel uit van het achtste team, als was hij nog niet achter het bord gesignaleerd. Met het heengaan van Marc verliest Caissa een niet nadrukkelijk aanwezige maar sympathieke figuur, die trouw was aan roken, tijdnood en spannende verwikkelingen op het bord.
De uitvaart zal op vrijdag 29 maart om 15.30 uur plaatsvinden in de kleine aula van De Nieuwe Ooster, Kruislaan 126 te Amsterdam,
Marc woonde ook in de Jordaan en we kwamen elkaar af en toe op straat tegen. Regelmatig zat hij in hetzelfde externe team als ik. Hij viel niet alleen op door zijn zachtmoedigheid en zijn vriendelijke bescheidenheid maar ook door zijn voorkeur voor scherp en tactisch spel. Ik sprak vaak met hem over scherpe variantjes zoals het Boedapestergambiet. Hij had een uitstekend gevoel voor dynamiek. Ik heb één keer een klassieke partij tegen hem gespeeld, in de Interne van 2002, die ik eigenlijk geruisloos verloor. Nou speel ik die partij als een krant, maar het is opmerkelijk, dat Marc steeds de verplichtende, scherpe zetten speelt.
De laatste jaren zag hij er al slecht uit. Door een plotseling petje op een vermoedelijk kaal hoofd vermoedde ik dat hij ernstig ziek was. Hij was nauwelijks meer bij stem, maar wilde daar niets over kwijt. Het moest over schaken gaan.
Ik heb een enkel seizoen in hetzelfde team als Marc gespeeld. Hij was een man van weinig woorden, maar toch herinner me een veelzeggend moment met hem. We hadden gespeeld in Arnhem waar we door onvoorziene omstandigheden hadden moeten aantreden met zes man. Verbluft dat we niettemin wisten te winnen, bleven we op de terugweg in de trein elkaars blik zoeken om hoofdschuddend een triomfantelijke glimlach te delen.