Het begin was er, want Kevin Smit had in een eerder gespeelde partij remise gespeeld. Frans Roes kreeg het punt in de schoot geworpen, want tijdens zijn partij werd duidelijk dat zijn tegenstander grootvader was geworden. Zijn aanwezigheid in een ziekenhuis was daarom gewenst. Als rechtgeaarde schaker kwam hij later op de avond de wedstrijd toch nog volgen, maar Frans zijn punt was toen al genoteerd. Terecht overigens want hij had de betere stelling. Tony Lith werd slachtoffer van onverantwoorde en premature dadendrang. Een gepende toren raakte in een afwikkeling ontpend en dat kostte een stuk en een punt. Coen Venema had snel succes. Hij won een stuk en toen daarop een toren in een venijnige penning kwam, hees zijn tegenstander de witte vlag. Het zat Jan van Banning niet mee. Zijn koningsstelling vertoonde enige tochtgaten waar zijn tegenstander handig gebruik van maakte. De problemen stapelden zich op waarna voor Jan in een verloren stelling zijn vlag viel. Boudewijn Thewissen kon maar moeilijk afscheid van zijn stukken doen. Kort voor de tijdnoodfase stonden alle stukken nog op het bord. Met de koning nog in het midden van het bord, schaakte Boudewijn kalm naar de overwinning (zijn partij staat elders op de site). Ons geheime wapen Tommy Koens stond dit keer aan het eerste bord opgesteld. Wij houden zijn opmerkelijke plusscore (17 uit 20) eigenlijk het liefst geheim in verband met eventuele headhunters. Ook ditmaal scoorde Tommy. Hij zadelde zijn tegenstander op met een kreupel paard waarna hij sereen schakend, op basis van een ijzeren logica, in alle rust zijn tegenstander in een matnet dwong. Daarmee was de overwinning veilig gesteld. Hoe anders was de situatie aan het bord van Helmerik Blokland. Het lijkt wel of de inmiddels beruchte g4-regel (een bezoeking voor elke scheids) speciaal voor onze tijdnoodtijger in het leven is geroepen. Met minder dan 2 minuten op de klok, werd het nieuwe tempo ingesteld. Uiteraard ging dat gepaard met het nodige gekrakeel, want, zoals tegenstander Sprong snedig opmerkte, de klok moet eigenlijk stil worden gezet. Nu ja, het tempo werd toch maar gewijzigd zodat de aanwezigen konden genieten van het bloedstollende spel van Helmerik. Ogenschijnlijk in de greep van totale vertwijfeling trakteerde hij, met steeds weer de vlag op vallen, zijn tegenstander op een reeks rake zetten. Totdat we opgelucht zagen hoe Helmerik een toren won om vervolgens, zijn glad gewonnen stelling tegelijk met zijn dame weg te geven. Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt – zo gaat dat soms in het schaken. Leuk was dat allerminst, de overwinning van het team was daarom voor hem niet meer dan een schrale troost.