Ik had met de kerstdagen net naar Amsterdam willen komen om hem voor waarschijnlijk de laatste keer te zien. Te snel is het toch gegaan, maar misschien ook weer wel weer goed, want hij was al lange tijd ziek. En misschien is het ook wel passend dat mijn laatste blik op hem was aan een tafeltje in New King waar ik afgelopen zomer met hem en Dennis nog 1x heerlijk heb gegeten.

Pieter is een leven lang schaker geweest, speelde voor MEMO en Caïssa en daar was al mijn eerste ontmoeting met hem, nog in de vorige eeuw. Tegenover elkaar met een schaakbord ertussen, hoe kan het ook anders. We speelden Scandinavisch en ik vergat al snel h3 te spelen en toen 8…,Lg4 kwam stond ik in hogere zin al verloren. Pieter legde het me grootmoedig allemaal uit na de partij en ik heb de fout daarna nooit meer gemaakt. Het zou de eerste van vele lessen zijn.

Daarna hadden we een paar jaar eigenlijk niets met elkaar te maken. Hij speelde bij het eerste, ik bij het tweede en aan het bord troffen we elkaar niet meer. Dat veranderde toen hij in september 2001 niet sterk genoeg meer was voor het eerste en doorschoof naar het tweede. Pieter schaakt graag met zijn “vrienden” van het eerste en vooral beste vriend Hajo Jolles, dus ineens gaan meedraaien in zo’n nieuw team was niet meteen een succes. “Zet mij maar op 1” – daar mocht ik het als captain even mee doen.

De start was dan ook niet goed. Het 10^e bord in de eerste klasse is in feite een stuk lichter dan het 1^e bord in de 3^e klasse KNSB. Menig 2200+ kanon kwam hij daar tegen en hij had het zwaar, maar wou van geen wijken weten. De kentering kwam in de vijfde ronde uit in het met schaakhistorie beladen Nationaal Schaakgebouw in Den Haag tegen het reserveteam van DD. De rest van het team had al flink klop gehad, maar Pieter was al 6 uur lang gelijke tred aan het houden met veteraan Hendrik Happel – een speler met nog meer ervaring en 150 ratingpunten meer. Onze Pieter ging prachtig standhouden, maar diep in het zesde uur kwam daar de laatste bananenschil en Pieter gleed uit en verloor. Gebroken zat hij achter het bord te kijken naar het eindspel. Daar heeft hij zeker 10 minuten gezeten terwijl wij respectvol wachten. Daarna ging de knop om en heb ik Pieter voor het eerst aan het werk gezien. In no time had hij een uitstekende Chinees gevonden en met de kaart voor zijn neus, ging hij wel alle hapjes regelen. Ondanks het verlies hebben we daar heerlijk gegeten en gedronken en het zou de eerste van vele etentjes zijn waarin hij deze rol van etensregelaar zou aannemen.

Daarna hebben wij 6 jaren samen elke KNSB zaterdag gespeeld. Pieter was er ALTIJD bij! Met de trein of lekker in de bijrijdersstoel reisde hij met veel plezier overal naar toe. Hij reed dan wel in de beste auto mee. Als nestor had je zo je voorrechten. Ook nam hij de jonkies onder zijn hoede door, na een pijnlijke nederlaag tijdens onze eerste ronde in de veel te sterke 2^e klasse KNSB, Martijn Miedema en mij mee te nemen naar een kroeg en te zo kennis te maken met Herfstbok. Elke herfst geniet ik nog steeds van deze les – en dat allemaal dankzij hem.

Waar we ook kwamen, Pieter regelde altijd wel dat we na de wedstrijd eerst bier gingen drinken en daarna goed gingen eten. Ver weg in Zevenaar, Groningen of gewoon thuis in Amsterdam – er was altijd wel een goede kroeg te vinden. Maar niet altijd was hij daarbij. Soms deed het verlies te veel pijn en wou hij liever alleen ergens gaan drinken. Dat hoorde ook wel bij Pieter. Hij kon intens genieten van een goede winstpartij, maar als hij slecht had gespeeld en het team dan ook verloor dan knaagde dat aan hem en soms had hij dan geen trek meer in de analyses en gezelligheid achteraf.

Een van de mooiste momenten was ons eerste kampioenschap. Ik kan me herinneren dat we na onze eigen overwinning in Haarlem teruggingen naar de Nieuwmarkt omdat daar het eerste speelde en af te wachten of onze grote concurrent VAS 2 punten had laten liggen. Daar kregen we bevestigd dat we op de laatste dag toch ineens kampioen waren geworden! De blijheid van Pieter was grenzeloos!

De jaren daarna bleven we veel samen schaken. In teamverband op de zaterdagen, maar ook wel eens lekker vluggeren in de kroeg tussendoor of met zijn allen in de tuin van Dennis in Diemen. Schaken met Pieter in de buurt was zo veel leuker. Analyseren in de trein of aan een restaurant tafel, een standje krijgen als ik h3 speelde, terwijl ik toch echt eerst g3 had moeten doen, de hemel in geprezen worden vanwege een remise tegen 2300+, het gebeurde allemaal in deze jaren en maakte schaken meer dan alleen maar een potje houten stukjes verplaatsen.

Ook toen ik stopte bij Caïssa bleef ik aan als coach van Pieter. Ik belde hem veel voor of na zijn KNSB wedstrijden of stuurde een mailtje uit Amerika. Dat waardeerde hij heel erg en als ik de kans kreeg om langs Amsterdam te komen en dan even samen iets te eten, dan deden we dat. Zo konden we weer de goede herinneringen aanhalen van die fijne jaren schaken samen. Helaas is hij er nu niet meer.

Lieve Pieter, ik zal je vreselijk missen. Het ga je goed waar je nu ook bent.

Tom

Wim Nijenhuis stuurde nog de volgende partij van Pieter uit zijn MEMO-tijd op, met zijn eigen commentaar.