Een schaaktoerist geniet van het reizen naar onbekende landen en steden. En wil best elke dag een potje schaken. Hij zoekt op de website een meerdaags toernooi uit, boekt een vlucht samen met een schaakmaatje, regelt een keurig onderkomen en vergewist zich ervan dat er genoeg tijd is om de toeristische hoogtepunten in de stad naar keuze te kunnen bezoeken. Voor de reis aanvangt nog even een reisgidsje halen bij de bieb en dan op avontuur.

Boedapest sprak ons meteen aan door een mooie foto van schakers in het beroemde Széchenyi bad, uit de reisgids. En door de herinneringen uit de zestiger jaren aan de voetballer Puskas, naar wie het stadion is vernoemd, waarnaast onze toernooizaal gelegen is. En natuurlijk de beroemde Hongaarse schakers uit Boedapest onder wie de zusjes Polgar. Een stad met een bijzondere historie, met prachtige architectuur uit vorige eeuwen, en voor ons als senioren een gratis openbaar vervoer!

‘s Ochtends besteedden we aan het bezoeken van deze imposante stad. Zo zagen we de schöne blaue Donau, een burcht, statige kerken, synagoges, de joodse wijk, mooie pleinen en een gigantische gietijzeren markthal uit de 19e eeuw. We  namen de oudste metrolijn van het Europese vasteland, gebouwd in 1896. En probeerden de goulashsoep uit in een van de vele restaurantjes. Maar toen we in het warme bronwater van het beroemde badhuis wilden relaxen en een partij wilden schaken, bleek het daar zo vol, dat we rechtsomkeert maakten. Verder leerden we dat de 73-jarige beroemde uitvinder van “Rubiks Kubus”, de wiskundige Ernö Rubik, geboren is in Boedapest.

Elke dag om half vijf waren we present in de grote, maar weinig inspirerende toernooizaal, waar in totaal ruim 350 schakers elkaar bestreden in drie Elo- groepen. Frans en ik speelden in de laagste groep, waarin schakers tot 1800 elo zaten. Maar als we dachten dat we een gemakkelijk toernooi hadden, dan kwamen we bedrogen uit.
Aanvankelijk leek ik goed op dreef: twee winstpartijen, tegen oude rotten; maar toen kwam de jeugd tegenover me zitten. Hongaarse meisjes en jongens tussen de 9 en 12 jaar oud! Met een lage rating, maar met een prima openingkennis en dito reactiesnelheid. En met hun moeders aan de kant, die ons met bemoedigende (voor hun kinderen) en meewarige (voor hun slachtoffers) blik toeknikten.

Ik wist geen van die partijen te winnen, en moest vijf remises toestaan tegen die ontketende jongelui. Voeg daarbij een verliespartij als gevolg van teveel risico tegen een 40-jarige schaker en zo vond  ik mezelf met 4 1/2 punt tegenover een leeftijdsgenoot in de slotwedstrijd. Als ik die toch eens zou kunnen winnen! Maar helaas, de partij werd ontsierd door wederzijdse fouten, wat gebruikelijk is op ons niveau. Ik kreeg een laatste kans op winst in het eindspel, maar door tijdnood greep ik mis en opnieuw werd het remise. Die laatste partij duurde zo lang, dat we bijna het vliegtuig misten en op een holletje naar metro en bus moesten om net op tijd te kunnen uitblazen in een 737. Totaal score 5 uit 9. En een verlies van bijna 50 Fide-elopunten.

Ook Frans had het moeilijk, verloor twee  partijen maar won er drie en de overige vier werden remise. Ook 5 uit 9. Maar een Elo-schade van ruim 100 punten. Hij moest het opnemen tegen 6 jeugdspelers tussen de 9 en 14 jaar, kon er twee verslaan, maar verloor van een 11-jarig meisje (zie foto) en speelde drie remises.

 

 

De partijen duurden vaak tot 21 uur (inclusief analyse), daarna uiteraard een biertje drinken, zodat we uiteindelijk pas rond half elf aan het door meestal door onszelf bereide diner in ons appartement zaten, mijmerend over een volgende bestemming: hoe zou het zijn in st Petersburg, of waar dan ook. Schaaktoernooien te over!…