Na alle ellende–nee ik zou het er niet over hebben– was de rust rond 15.15 wedergekeerd in De Meevaart. En was het tijd om de stellingen eens te peilen. Zelf heb ik altijd een blinde vlek voor andere partijen als ik speel, maar Olaf heeft daar blijkbaar minder last van. Olaf: ‘Ik sta verloren en Bert staat verloren. Jij?’ ‘Ik eeh denk dat ik wel goed sta.’ Juist op dat moment krijgt Rob  remise aangeboden. Normaliter neem je dat aan in zo’n stelling, maar ja.. als we dan op twee borden blijkbaar verliezen, graag even doorspelen Rob. Zo gezegd. Zo gedaan. Een minuut of 10 later won ik mijn partij. Niet veel later speelde Bert remise  en kon Rob ook remise aanbieden. Redelijk comfortabel ging ik mezelf een pils laten openen. Aad stond twee pionnen achter. Olaf nog immer verloren. En de andere partijen gingen mijn stuurman -aan-wal-bevattingsvermogen te boven. Tot Rene verloor. En Olaf zowaar remise wist te maken. Een mazzelremise. Dat Aad zou verliezen leek onafwendbaar. Net zoals de remise bij Evgeniy. Maar zou Avni deze keer wel de weg naar winst weten te vinden? Weer was alle hoop om hem gevestigd. Hij won gelukkig. Caissa 4-Promotie 4-4. Ik denk dat we daar heel tevreden mee mogen zijn. Mocht u een uitgebreider, maar niet per se beter, verslag over deze wedstrijd willen lezen: google dan Promotie Zoetermeer.

We waren op RBT (Rob Bödicker tijd) in Almere. Fiks te vroeg dus. Zelf krijg ik daar altijd de zenuwen van. Anderen geeft het juist rust. We konden in ieder geval op tijd beginnen. Dat is dan weer een voordeel van de RBT.

Wie om 14.00 binnen zou zijn gelopen en een einduitslag had moeten geven, zou Caissa hebben laten winnen. Om 15.00  was dat vast nog duidelijker geweest.  Ik had op dat moment mijn partij al gewonnen en ook Roel leek rechtstreeks op weg naar een sprankelende overwinning. Aan de andere borden stonden we gelijk of beter.

De eerste (kleine) teleurstelling was de remise van Roel. Later kwam hij zich verontschuldigen de winst niet te hebben gevonden, de lieverd, maar dat was ook best wel heel ingewikkeld in dat Koningsgambiet.

Onderwijl was ik zeer content over de eerste twee borden. Aad weerde zich kranig, stond minstens gelijk en Rob kwam- zoals hij dat zo goed kan – elke zet ietsje beter te staan.  Ook Avni en Evgeniy kwamen elke zet beter te staan.  Rechts van mij stond Bert twee pionnen achter maar hij had altijd remise binnen handbereik. Links van mij had Rene een dame tegen een paar stukken. Moest ook wel goed komen.  Schijn bedriegt. En niet alleen schijn. Aad pakte een pion op d6 waarmee hij een vrijpion voor zichzelf creëerde. Helaas deed hij exact één zet later een minder goede zet en kon meteen opgeven. Die had ik niet zien aankomen. En Aad ook niet. Rene had een dame genomen. Zijn tegenstander kreeg daar drie stukken voor, maar die stukken waren zo gruwelijk sterk dat die dame een schim van zichzelf werd. Jammer.

Bert stond dus 2 pionnen achter maar had een actievere stelling en heel veel tijdvoordeel. Hij kon sowieso remise maken maar probeerde de partij toch nog naar zijn hand te zetten. Kan ik alleen maar heel veel waardering voor opbrengen. Tegenstander hield ondanks zijn tijdnood het hoofd heel koel en Bert kon niet anders dan toch eeuwig remise maken.

Bodicker won. Rustig. Gestaag en berekend.

Hadden we Evgeniy en Avni nog. Evgeniy had inmiddels een pion meer.  Versus eerst een pion minder. (Het verschil is twee he!) Toen raakte hij het spoor bijster. Hij had kunnen winnen. En later remise kunnen maken. Maar het nulletje werd zijn deel.

Goed. Dan zou Avni het wedstrijdpunt toch zeker wel binnen harken?  Maar Avni kon de juiste weg naar de winst niet vinden. Hij maakte het zichzelf zo gruwelijk moeilijk dat hij uiteindelijk blij mocht zijn met remise. Zijn tegenstander koos voor het teambelang en voor de wedstrijdpunten. Almere-Caissa 4 werd 4  1/2-3 1/2 .

We konden winnen. Maar we konden de winst niet vinden. 7 oktober keren we als herboren op het wedstrijdtoneel terug.

Groet, Kees Sterrenburg

Caissa 5 is aan een typisch Caissa 5 seizoen bezig. Handhaven we ons wel, handhaven we ons niet? Met als onderliggende, steeds terugkerende vraag: is Caissa als club sterk genoeg om 5 teams in de KNSB te hebben?

Maar die vraag moet je je niet stellen als de klok wordt aangezet, dan gaat het om de partij, de wedstrijd. En die moest hoe dan ook gewonnen worden. Nu hadden we vorig jaar ook van ASV 2 gewonnen, dus dat gaf alvast een psychologisch voordeeltje.

Het gaat zoals altijd. Na het eerste uurtje openingsstress  spreek ik Angelo aan. ‘We staan niet slecht toch?’  “Nee, we staan zelfs wel goed, maar wacht maar af, over een uur is alles anders’. Dat nog maar net gezegd hebbende, geeft de tegenstander van Angelo op. Niet omdat-ie nog even naar de Gamma moest om een rookmelder te kopen, maar vanwege een blunder. Dat is een meevaller.

Angelo is inmiddels rondlopend captain en wordt somberder en somberder. En hij heeft gelijk, want Olaf verliest terwijl hij een pion meer heeft door een, zoals hij het zelf formuleert, Stappenplan 1 blunder. Inmiddels staat Martijn een pion achter, staat Marc minder, krijgt Jos remise aangeboden (moet weigeren) en weigert Ivgeniy, zonder overleg, remise. Zelf lijk ik beter te staan en Wim, ja, die moet natuurlijk winnen met zo’n stelling.

4-4 lijkt het maximale. En dat is onvoldoende om onszelf te handhaven.

Maar de kansen keren. Martijn weet een verloren stelling naar remise om te buigen. Hetgeen hij terecht viert als een overwinning. Marc wint zelfs. Bravo. Net als Wim. Hulde. Helaas verliest Evigny. Tans pis. Resten ons twee partijen die allebei gewonnen lijken. Die van mij en Jos.

Ik laat me door een teveel aan spanning zand in de ogen strooien en moet in remise berusten. Maar Jos, Professor Jos maakt ons allemaal de pis lauw. Hij krijgt remise aangeboden. Bij remise hebben we de matchpunten binnen.  Verliest Jos, dan is degradatie onvermijdelijk. Jos weigert met de woorden ‘Mag ik ook winnen?’ Om daar direct een merkwaardige, niet bepaald winnende zet aan toe te voegen. Later zei Jos dat zijn besluit om door te spelen hoogmoedig was, maar gelukkig won hij en daarmee het team. Met nog één wedstrijd te gaan, kunnen we ons nog handhaven. En anders wordt het volgend seizoen baggeren in de slufter.Het gaat spannend worden de laatste ronde. To be continued.

Zaterdag 4 februari speelden we de, althans dat dacht ik vooraf, sleutelwedstrijd van het seizoen. Tegen Wijker Toren 2 dat net als wij aan een matig seizoen bezig is. Met een overwinning zou de kans op degradatie klein zijn. De middag begon erg goed. Wim Nijenhuis op bord 8 boekte een on-Nijenhuisiaanse overwinning. Wim gaat er, zoals we dat eufemistisch weleens uitdrukken, nog al eens uitgebreid voor zitten.  Dit keer konden na nog geen 2 uur spelen de stukjes in de doos. Tot grote tevredenheid van de inmiddels racefietsloze Wim. Helaas boekte Marc Ordodi, met de klemtoon op de i zo leerden wij, een on-Ordodiaans verlies op bord 7. Meestal heeft Marc de complicaties wel onder controle, maar dit keer kreeg hij er geen vat op. Stand 1-1 en dat was ook nog voor 15.00 uur. Tijd voor een rondje langs de velden. Martijn op bord 1 stond stevig. Net als Angelo(2). Olaf(3) liep vooral zelfverzekerde rondjes langs allerlei borden, terwijl zijn stelling op z’n minst bedenkelijk was. Althans door de ogen van de buitenstaander. Lance (4) had weer eens een echte Lance stelling. Ondoorgrondelijk. Gecompliceerd. Onherkenbaar. Invalster Annemarie Volkers(5) was bezig een miniem voordeel om te buigen naar een echt voordeel. En op mijn bord (6) was het al zo’n beetje gedaan doordat mijn tegenstander wat al te gretig een paard op C4 zette. Ik sprak Angelo even. Hij zei: ik sta in hogere zin (whatever that may be) gewonnen en jij staat misschien ook wel iets beter. De verwachtingen managen heet dat. Ik pleeg nogal eens te verliezen als ik heel erg gewonnen sta (red.) Merci Angelo. Je zou een goede, wat zeg ik, uitstekende, nee ik moet mezelf overtreffen, geboren teamcaptain zijn. En dat is niet cynisch maar oprecht bedoeld voor het geval je dat in twijfel trekt. Half uurtje later, de stukken in de doos bij Olaf. Die zelfverzekerde rondjes langs de borden waren psychologisch van aard. In een hem zeer bekende Ben-Oni stelling, slechts een keer of 10 op het bord gehad, vergat hij een fout van wit af te straffen. Olaf kwam in het nadeel, deed alsof er niks aan de hand was, maar verloor uiteindelijk toch. 1-2 voor de hunnen. Toch zag het er nog goed uit. Zeker toen ik, de indirecte adviezen ter harte genomen, vrij eenvoudig won. En toen stortte het goedbedoelde kaartenhuisje toch weer een beetje in. Lance verloor. Onnodig leek me. Martijn remiseerde. Prima resultaat. En Annemarie vocht als een leeuwin voor het volle punt. Wellicht heeft ze dat ergens laten liggen, maar het was verdraaid moeilijk. Zeker, en dat zullen de ouders in u herkennen, als je kind zo af en toe een huilbuitje heeft. Remise voor Annemarie. Dat Angelo zou winnen, dat had hij in hogere zin al eerder aangekondigd. Niet verloren, maar toch teleurgesteld, zo fietste ik door de vieze regen naar huis. We spelen nog drie wedstrijden. Twee daarvan tegen clubs waar we vorig jaar van wonnen. Een prima uitgangspunt.