Onze tegenstander was Wageningen. Het team in vorm. Onder leiding van een losgeslagen Timman (7½ uit 8) hebben zij het hele jaar de tweede plek in de klasse bezet. Op rating waren wij favoriet. Gezien het spel dit jaar mochten zij deze rol ook claimen. Het werd een hard bevochten 5-5 en die uitslag lijkt terecht. In ieder geval als je de topvorm van Timman meerekent. Sleutelpartij was de klassieker Timman – van der Sterren. Onze grootmeester leek na de opening groot voordeel te hebben. Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik onvoldoende van deze partij te hebben gevolgd om hier meer over te zeggen. Hoe het ook zij, het voordeel werd omgebogen naar een slechter eindspel dat uiteindelijk werd verloren.

Verder gingen er nog twee halve puntjes heen en weer. Hans Ree maakte het tegenstander Afek steeds maar lastig in een verloren eindspel en wist op het laatst remise uit het vuur te slepen. Gelukkig maar, want ondanks de tussenstand van 4½ – 3½ was er verder weinig om op te hopen. Eerder in de wedstrijd kreeg Michael Wunnink minder dan hij verdiende. Hij bewees zijn niveau door IM van der Eijk van het bord te spelen – maar wist de beslissende klap niet toe te brengen. Michael is de man in vorm. Hoe zit dat toch met jonge vaders dat zij de sterren van de hemel gaan spelen. Neem Michael – of Hugo! Beiden ruimschoots topscorer van hun team. Ik wacht af tot Cas weer op de club verschijnt om dit oordeel te bevestigen.

Volle punten kwamen bij ons van de staartborden. Invallers Piet van der Weide en Jack Blanchard zetten rustig hun tegenstanders van het bord. Als man uit vorm bewees ik dat ik na jaren als zwartspeler weer de witte kleur moet verkiezen door mijn 1½ uit 6 met zwart enigszins te compenseren met een volle score achter de witte stukken. Een overtuigende partij, zo vond ik zelf, tot analyse bewees dat ik een hele partij mijn best deed om mijn voordeel kwijt te raken en een faux-pas van mijn tegenstander in tijdnood nodig had om eindelijk iets beslissends te doen.

Volgende ronde naar Den Bosch om te verzorgen dat wij het seizoen met een plusscore eindigen.

Het begon voortvarend met de partij van ondergetekende. Vroeger speelde ik veel vaker dit soort partijen, verzuchtte ik gelukzalig. In een scherpe variant van de Najdorf miste mijn tegenstander de beste voortzetting en dan kan het al snel mis zijn. Ik kon langer dan noodzakelijk de druk vasthouden en de zwarte stelling stortte vanzelf in elkaar. De wijze les voor mij was dat theoretische kennis best prettig is – toevallig had ik die in deze variant – en voor mijn tegenstander dat van opening switchen hard werken is. Succes verder met de Siciliaan!

Naast mij had Juan een zeer geslaagde opening als snel zien verzanden in een zich snel opbouwende nachtmerrie. Tijdig switchen naar tactische modus zorgde gelukkig voor eeuwig schaak. Schuld van dit alles was verkeerde berekening van een variant die tot vervlakking zou leiden. En vervolgens de keuze voor iets dubieus.

Rob won pardoes in tijdnood. Ik dacht dat hij al lange tijd slechter stond, maar waarschijnlijk was dat lang niet zo duidelijk. In ieder geval had hij een sloot tijd meer. Onder druk koos zijn tegenstander om een volle kwaliteit + extra in de aanbieding te doen. Een vriendelijk cadeau! Gulle Amsterdammers als wij zijn besloten we dit later in de wedstrijd in ruimere mate terug te doen.

2½-½  voor en mijn interpretatie van de andere borden voorspelde een ruime overwinning voor ons Caïssianen. Nu sta ik niet bekend om mijn evenwichtige stellingsoordeel overigens…

Zelfs na de tijdnoodfase waren de voorspellingen nog voorzichtig positief, hoewel er het een en ander mis ging. Voornaamste Sinterklaas was Robert, die – nadat hij eerder op geheel eigen wijze over de hoest van zijn tegenstander had geklaagd – een venijnig trucje over het hoofd zag en een dame in de doos moest doen. Uitermate jammer, want met een pion meer zag het er rooskleurig uit.
Tegelijkertijd moest Marc de vlag strijken. Hij kwam al minder uit de opening en daarna ging nog het een en ander mis. Positieve noot was Arno, die een uitstekende partij speelde. Thematisch – als je zijn uitgebreide analyse later in de Laurierboom volgde – steeds bedenkend welk stuk er nu weer iets actiever opgesteld kon worden. Pardoes stond zijn tegenstander mat, maar anders zou de pluspion ongetwijfeld het pleit beslist hebben.

Domper was het verlies van Paul. Zijn tegenstander zette de partij erg rustig op en ergens in het middenspel greep Paul mis. Het koste een pion en stelling, wat op doortastende wijze verzilverd werd. Een goede partij van zijn tegenstander.
Een pion won ook Michael. Dat werden er later twee, misschien drie. En hoewel paardeindspelen tricky kunnen zijn, bleek dit voor Michael geen probleem.

4½-3½ voor – nog twee partijen te gaan. Hans speelde op bord 1 een uitstekende partij tegen de topman van Paul Keres. Onnavolgbaar voor ons gewone stervelingen, maar duidelijk was dat hij stapje voor stapje progressie maakte. Het eindspel moet ergens gewonnen zijn geweest, maar Wemmers is een gladde aal en wist op zijn tandvlees remise te maken. Jammer!

Dan moest het komen van Alje, die al uren zijn best deed om een mislukte opening goed te maken. Waar zijn tegenstander zijn vrijpionnen naar voren gooide, beukte Alje in het centrum, met gevaar voor de zwarte koning. Bijna voldoende – maar net niet. De vrijpionnen wonnen en Paul Keres kaapte hiermee een matchpunt. Hierbij moet overigens worden opgemerkt dat dit Aljes eerste verlies is in 12 partijen. Hierbij zitten zijn 9 partijen in de Meesterklasse met remises en overwinningen op verscheidene titelhouders. Jammer van de doorbroken serie… Gewoon doen alsof er niets gebeurd is en de winning streak weer oppakken.

Lichtelijk ontregeld togen wij huiswaarts. Als snel bleek ook daar het een en ander mis te zijn. Zo was men mij bij de speelzaal vergeten en Hans onderweg naar de auto’s kwijtgeraakt. Enige hilariteit en lichte bezorgdheid, want chique was het niet om Hans in de stromende regen achter te laten in een buitenwijk van Utrecht. Sommigen claimden dat Hans een mobieltje moest kopen, anderen dat wij hem gewoon niet hadden moeten kwijtraken. Gelukkig was Hans snel gevonden – er lopen maar weinigen rond in de stromende regen en het eerst opdoemende silhouet was van onze teamgenoot. Met volle auto’s konden wij terug.

Gertjan en Paul hebben beiden hun partij van commentaar voorzien. Zie hieronder de partijen.