Wat heeft de nieuwe CaissaNieuws u te bieden? Er is weer een grote variatie aan stukken. U krijgt de groeten uit Praag, leert over het drijvende vierkant, ontmoet Elena en ook de man achter ChessVibes. U hoort over het wel en wee van de nieuwe interne wedstrijdleiders en de hoed van Euwe. Ook het schaken komt aan bod: van pionneneindspelen tot dubbele loperoffers. En er is een nieuwe rubriek, ‘Van de lezer’, waarin u kunt laten weten wat u van de stukken vindt! Om alvast in de stemming te komen, volgt nu een EXCLUSIEVE voorpublicatie uit het nieuwe nummer.

Feuilleton deel 6: Laat me binnen

door Eric Coppoolse

Het is een heldere, zachte winteravond. Een avond waarop het Vondelpark zijn adem inhoudt, met geen ander geluid dan het ruisen van de boomkruinen in de lichte avondbries. In de verte nadert een wandelaar, het geluid van zijn voetstappen gaat hem voor. Klop, klop, klop, het klinkt merkwaardig luid, alsof er geklopt wordt, laat me binnen, laat me binnen.

Tinus wandelt graag in het Vondelpark. Vooral in het donker. Het maakt hem rustig, en scherp tegelijkertijd. Hij doet soms zijn ogen dicht, probeert dan te zien met zijn gehoor en reuk. Zo moet het voelen om een roofdier te zijn tijdens de jacht. Maar vanavond is hij geen roofdier. Of in ieder geval geen roofdier op jacht. Nee, hij voelt zich juist opgejaagd. De stilte die hem normaal zou betoveren beklemt hem nu, versterkt alleen maar het geweld dat de rest van de avond zal toenemen; toenemen om te eindigen in een climax van vuur en donder en alcohol en oliebollen en beste wensen. “Wat een klotezooi”, gromt hij zachtjes tegen zichzelf.

Een keiharde ontploffing bij zijn voeten schrikt hem op uit zijn gedachten. Hij ziet twee jongens wegfietsen, hun triomfantelijke gelach sterft langzaam weg terwijl hij ze nastaart. In de verte klinkt een zware, doffe dreun, meteen gevolgd door een tweede; hij stelt zich voor dat dit is hoe een bombardement zou klinken. Iedereen is gek geworden. Stapelgek. Hij staat stil, handen diep in de zakken van zijn lange stofjas. Hij voelt de fles whisky in zijn jaszak, Lagavulin single malt, gekocht voor deze avond, voor zijn vrienden. Islay smokey whisky – zeer gepast voor een avond die in het teken staat van ontploffingen. Kom, ik ben er bijna, laat ik maar alvast beginnen met het feest. Een branderige warmte verspreidt zich via zijn slokdarm naar zijn maag. Het voelt goed, vertrouwd.

Hij loopt verder langs het uitgestorven kinderbad en verlaat het Vondelpark via de Kattenlaan. Na de kortstondige geweldsexplosie van de Overtoom wordt het weer rustiger in de Jan Pieter Heijestraat; tenslotte komt hij tot stilstand voor de groene deur in de Brederodestraat. Hij staart naar de zware bronzen deurklopper. Wat doe ik hier? Hij voelt weer de fles in zijn zak, voelt haar belofte, weet dat zij alleen met hem wil zijn. Hij draait zich langzaam weer om, zijn gedachten al op de weg terug. Het nieuwe jaar komt er ook wel zonder mij.

Dan gaat de deur met een ruk open. Warm licht stroomt naar buiten, en laat zich verdelen door de schaduw van zijn benen. Twee armen pakken hem van achteren vast, stevig om zijn middel. “Tinus, je bent er!” Hij draait zich half om. “Kom je binnen? Het is koud buiten. Leuk dat je er bent!” Hij ziet de stralende ogen van Iris, haar spottende glimlach, haar onderzoekende blik. Hij laat zich naar binnen tronen, hij ziet David, Nijlpaard. Lachende gezichten, een vriendelijke klap op zijn schouder van Coy. Wat was dat net toch allemaal? En hij was bijna weggelopen! Hij staat nog steeds midden in de kamer. De hem zo vertrouwde gezichten kijken wat verbaasd terug – waarom gaat hij niet zitten? Tinus ademt diep in, kijkt langzaam de kamer rond, en zegt: “Jongens, wat ben ik blij jullie te zien!”     

Feuilleton deel 4: Jubileum!

voorpublicatie uit CN427

De zon brandt onbarmhartig neer op het Vondelpark. Het is zaterdag, begin van de middag, en het grasveld rondom de Grote Vijver ligt vol met mensen. Het is zo warm, dat één jongen zelfs verkoeling heeft gezocht onder de fontein in het midden van de vijver – het water komt daar overigens maar tot net boven zijn knieen. Overal zie je lichamen, veel mooie lichamen, ook minder mooie, maar vooral blote lichamen – in deze hitte is elk kledingstuk teveel. Daarom is het des te opmerkelijker dat er in de verte een dichtbehaarde bruine beer komt aangefietst.

Waar je normaal gesproken grote paniek zou verwachten bij de verschijning van een bruine beer in het Vondelpark, overheerst hier merkwaardig genoeg de hilariteit. Begeleid door gefluit en gejoel rijdt de beer voorbij de Grote Vijver en slaat rechtsaf de Jacob Obrechtstraat in. Doelgericht manouvreert hij zich door de statige straten van Oud-Zuid. Uiteindelijk slaat hij aan het einde van de Van Bronckhorststraat weer rechtsaf en zet zijn fiets in het fietsenrek van huize Lydia – de thuishaven van schaakclub Daphnis.

“Hé daar heb je Tinus!” “Tinus!!!!” Meteen dromt een groepje lachende kinderen om de bruine beer heen, die net zijn kop heeft afgezet. Daaronder blijkt inderdaad het rode, oververhitte hoofd van Tinus te zitten. Zijn haren zijn drijfnat en plakken langs zijn gezicht, het zweet loopt in straaltjes via zijn nek zijn berenlijf in. “Raaaahhhhgrrrrr”, gromt Tinus en maakt voor de grap met zijn klauw een slaande beweging, die kleine Tim vol in zijn gezicht raakt. Kleine Tim kijkt hem even verbaasd aan en rent vervolgens huilend huize Lydia in.

“Ja sorry jongens”, mompelt Tinus. “Ongelukje… Gaan jullie maar weer verder met schaken, ik ga wel even naar Tim toe”. Toch een beetje geschrokken gaan de kinderen weer verder waarmee ze bezig waren. Er is een levensgroot schaakbord met stukken zo groot als de kinderen zelf, en in het plantsoen voor huize Lydia wordt condi-chess gespeeld: een combinatie van schaken en hardlopen waarbij de schaakklok vele meters verwijderd is van het schaakbord – na elke zet moet er een sprintje getrokken worden naar de klok en weer terug naar het schaakbord. Als Tinus de trap oploopt naar de ingang, hoort hij de kinderen alweer lachen – uit zijn ooghoeken ziet hij hoe ze de Klap van de Bruine Beer nadoen… Hij zet zijn berenkop weer op.

In de gang naar de speelzaal hoort hij al het gezwollen stemgeluid van Brobbels, de gewichtige voorzitter van de club – Tinus schat hem op minstens 150 kilo. Brobbels zit midden in zijn toespraak. “Dus u ziet, waerde clubgenoten, dat we kosten nog moeite hebben gespaerd om van deze jubileumviering – 60 jaar mensen, 60 jaar – een doorslaend succes te maeken!” Zijn parmantige snor krult van trots een beetje omhoog. “Maar laat ons nu in gedachten weer retourneren naer de bovenzael, de zael waar u allen zich thans bevindt. Alhier is – in tegenstelling tot de benedenzael – de plaats voor luidruchtig vertier.” Tinus weet wat Brobbels bedoelt. In de benedenzaal wordt een schaaksimultaan gegeven door het gewaardeerde clublid èn schaakgrootmeester Twinkel; bovendien is er een blindsimultaan – grootmeester Stellwagen speelt zonder bord of stukken te zien tegen vier Daphnis-spelers tegelijk. Tinus weet wat een enorme concentratie dit vergt – stilte is noodzakelijk.

Brobbels vervolgt: “Hier boven spelen we gongschaek; telkenmaele wanneer deze gong geluid wordt, dient u een zet uit te voeren. En op het podium boven de gong… Ah, daar is hij net! De beer! Tinus, kom toch naer voren! Waerde aanwezigen, op het podium kunt u schaeken tegen onze eigen beer, Tinus! En bij winst eet hij u niet op,” Brobbels’ snor krult weer op van plezier, “nee, u krijgt zelfs een aerdigheidje van hem. Tinus, neem je plaets maer in!”

Applaus klinkt op, weer gejoel. Met een mengeling van trots en gêne baant Tinus – alias de Bruine Beer – zich een weg naar voren. De opmerkingen zijn niet van de lucht… “Tinus, wat zie je er goed uit vandaag!” (Iris) “Ben je vergeten je te scheren?” (Nijlpaard). Enzovoort. Hij speelt het spel mee en heft zijn voorpoten dreigend op naar de dichtstbijzijnde grappenmakers. Tinus beklimt het podium en gaat zitten achter de centraal op het podium geplaatste tafel met schaakbord. Hij hoopt wel een beetje dat zijn berenpak indruk maakt op zijn tegenstanders, want als hij verliest heeft hij een probleem. De ‘aerdigheidjes’ die hij zou meenemen liggen namelijk nog bij hem thuis…