Een goede voorbereiding is het halve werk. Zo had ik, als fanatieke teamleider, de opstelling al wekenlang tevoren rondgemaild. En sommige spelers begonnen op basis daarvan met hun voorbereidende werk. Zo had Michael Wunnink zich al helemaal uit de naad gewerkt om zijn witrepertoire tegen de top-4 spelers van Philidor Leeuwarden op te polijsten. Totdat….

Totdat de opstelling een week voor de wedstrijd veranderd werd om aan twee verzoeken te kunnen voldoen. Mariska de Mie wilde graag tegen IM Migchiel de Jong spelen, omdat zij in de running is voor een WIM-resultaat. En Eddie Scholl, de nummer 30 (!) van de lijst met top-40 Nederlandse schakers, wilde uit nostalgische overwegingen tegen IGM Hans Ree. En zo geschiedde. Maar door de verzoeken zou de oorspronkelijke opstelling sowieso veranderd moeten worden. En even leek het er daarom op dat Michael Wunnink in de nieuwe opstelling niet met wit aan bord 4, maar met zwart aan bord 7 zou spelen. En zo dreigden er dus uren en uren aan voorbereiding weggooide arbeid te zijn voor hem. Uiteindelijk kwam het toch nog allemaal goed, en speelde Michael toch met wit aan bord 4. En inderdaad bleek een goede voorbereiding het halve werk te zijn, want Michael scoorde een overtuigende remise.

De wedstrijd tegen Philidor Leeuwarden was een heel spannende affaire. Lange tijd bleef het volstrekt onduidelijk welk team er het beste voorstond. Na enkele uren spelen stond het 1½-1½ met als prognose ongeveer 5-5. Heel spannend dus. En toen kreeg ik een remise-aanbod van mijn tegenstander. Op zich heel aantrekkelijk, aangezien ik verre van gezond was. De hele week worstelde ik al met een keelaandoening. En dat was zaterdag nog geenszins over. Maar omdat ik mijn stelling wel prettig vond en de prognoses op de andere borden onduidelijk waren, besloot ik door te spelen. En dat was maar goed ook. Ook ik had me voorbereid en gezien dat mijn tegenstander altijd d2-d4 opent en dan tegen elk openingssysteem snel zijn witveldige loper fianchetteert. En zo ook in onze aardige partij:

Uiteindelijk kwam er een 3½-3½ tussenstand op het bord. En uit de resterende drie partijen zouden, als alles meezat, 2 punten komen. En het zat mee. Hans Ree hield het toreneindspel met minuspion remise. En ook Rogier van Arkel scoorde een halfje. En toen kwam alles neer op de held van dit seizoen: Juan de Roda Husman. Teruggekeerd op het oude nest speelt hij de sterren van de hemel. Met zwart boekte hij een overtuigende zege op de sterke Tjapko Struik. Juan heeft nu 4 punten uit 5 rondes gescoord. Daarmee is hij samen met Robert Kikkert topscorer van het team. Ikzelf doe het met 3½ uit 5 overigens ook helemaal niet slecht.

Het team staat nu dus op een derde plaats. Dit jaar is er totaal geen sprake van degradatiegevaar. sterker nog, een overwinning in de zesde ronde tegen Charlois Europoort (landskampioen in het seizoen 2014-2015) zou ons naar de toppositie van de ranglijst in 1A brengen. De voorbereidingen voor die wedstrijd, die in februari in Rotterdam wordt gespeeld, zijn al gestart. De eerste contacten tussen de teamleiders van beide teams zijn al weer geweest.

De hele dag verliep soepeltjes. Het hele team was ruimschoots op tijd aanwezig. Ruim een half uur genoten de spelers van Caïssa 1 (en ook Caïssa 4, want die speelden ook aldaar) van één van de eerste lentezonnetjes van het jaar. Sommigen hebben dat harder nodig dan anderen. Vooral ons jonge talent Rogier van Arkel die na wekenlang kwakkelen met zijn gezondheid nog steeds een beetje bleekjes zag. “Maar daar wordt aan gewerkt”, meldde Rogier, “want ik heb in Barcelona een appartementje aan de Mediterranée gekocht”.

Maar van tevoren werd enigszins bevreesd naar deze wedstrijd toegeleefd. Immers, sommige spelers van het eerste team hebben dit seizoen nog niet zo heel veel punten gescoord. En Paul Keres heeft veel sterke spelers. Zo mailde Robert Kikkert mij van tevoren nog of het écht nodig was dat hij opgeofferd moest worden aan bord drie. Maar gelukkig kon ik hem overreden door te melden dat we min of meer op volgorde van speelsterkte zaten. Alleen Arno en Michael zaten deze wedstrijd, bij verrassing, wat lager dan gebruikelijk. Het pakte allemaal heel erg goed uit. Paul Keres bleek wat minder sterk opgekomen te zijn dan gebruikelijk, omdat zij drie invallers moesten opstellen. Wij hadden ook een invaller: een Rus zonder rating met de prachtige naam Evgeniy Shklovskiy. De belangrijkste vraag van tevoren was: moet hij op grond van zijn naam aan bord 1 (tegen één van die sterke Utrechtse IM’s)? Of toch maar gewoon op basis van zijn ingeschatte speelsterkte aan bord 10? Uiteindelijk koos ik voor dat laatste, zodat aan bord 10 aan beide kanten toevalligerwijze invallers zaten.

De enige tegenslag waar Caïssa 1 deze dag mee te maken kreeg, was een snelle 1-0 achterstand. Maar het bleek de enige nederlaag te zijn. Al heel snel maakte Caïssa gelijk. En met gunstige stellingen op diverse borden bleef de zon ook binnen schijnen. Uiteindelijk slaagden Paul van der Sterren, de opofferingsgezinde Robert Kikkert, Alje Hovenga, Arno Bezemer en Rob Witt erin hun gunstige stellingen in winst om te zetten. Als ikzelf ook mijn kansen had waargenomen, dan had de uitslag nóg hoger uit kunnen vallen, maar ja…

Afijn, de volgende twee rondes (op 1 april in De Meevaart, Balistraat 48, Amsterdam-Oost!) tegen ASV en de laatste ronde uit tegen Messemaker 1847 in Gouda beloven mooie duels te worden waarbij voor geen enkel team meer iets op het spel staat. Door de overwinning staat Caïssa 1 opeens weer in de subtop. BSG wordt kampioen, anderen gaan degraderen. Gewoon Lekker Schaken dus…

Het zou natuurlijk mooi zijn als we die derde plaats kunnen verdedigen. Want de concurrentie om die derde plaats is moordend. Het veld vanaf de derde plaats naar onderen ligt dicht bij elkaar. Want wij hebben momenteel 4 matchpunten, maar dat geldt ook voor Zukertort en Paul Keres. Wij liggen een half bordpuntje voor op die twee teams. De andere teams in 1A zijn natuurlijk ook vlak bij, want 4 matchpunten na 4 rondes betekent ‘slechts’ 50%.

In de wedstrijd tegen Zukertort stond er veel op het spel: matchpunten, bordpunten, eloratings, een derde plaats en vooral veel prestige. Want tja, het was toch Amsterdam tegen Amstelveen: een heuse streekderby dus. Veel spelers van Zukertort wonen in Amsterdam (sommigen zelfs om de hoek bij Caïssa) en sommige spelers van Caïssa wonen in Amstelveen. De wedstrijd ontwikkelde zich, traditiegetrouw, in een gemoedelijke sfeer. Pas na 3½ uur spelen kwam er enige tekening in het verloop van de strijd. Het stond toen 2-2. En de overige zes borden zouden minstens 3½ punt voor Caïssa op moeten gaan leveren. Dat werden er zelfs 4½, want alle stellingen waarin Caïssa een tikkeltje beter stond, leverden hele punten op. Dus dat was mooi, want anders zou Zukertort nu derde hebben gestaan en wij vijfde.

Het begin van deze wedstrijd was ietwat curieus: de arbiter stond in de file en kwam daardoor een uur te laat. Uiteraard begonnen we wel gewoon aan de wedstrijd, want de KNSB Competitie wacht op niemand. En al helemaal niet op een arbiter. Want tja, wat doen die mensen nou eigenlijk zo’n hele middag? Waarschijnlijk was het ontbreken van de arbiter de meeste spelers ontgaan, maar goed.

De volgende wedstrijd op zaterdag 17 december gaan we dus onze derde plaats verdedigen. Dat gaan we in Arnhem doen tegen één van de twee koplopers: De Toren Arnhem. Zij hebben 8 matchpunten en zijn in een nek-aan-nek race verwikkeld met BSG uit Bussum, onze kwelgeesten uit de eerste ronde. Maar wij gaan onze huid heel duur verkopen!